Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

«Να ζεις και να πεθαίνεις μπροστά σ’ένα καθρέφτη» (Μπωντλαίρ)

Οι περισσότεροι -ως φυγόπονοι- αποφεύγουμε να δώσουμε έμφαση στο «να πεθαίνεις» της παραπάνω φράσης... Εκεί, όμως, εντοπίζεται η υπέρτατη πνευματική κατάκτηση του ανθρώπου. Στο να μπορεί να μετατρέψει το αναπόφευκτο σε προσωπική βούληση, να μπορεί να γίνει κύριος του θανάτου του. Στον «Ξένο» του Καμύ, θάνατος και ήλιος σχεδόν ταυτίζονται. Αν τον ήλιο τον υποκαταστήσει ένας ηθικός μύθος, η ευτυχία, τότε θα έχει αποκατασταθεί η σύλληψη ενός απ’τα σημαντικότερα έργα του Γάλλου συγγραφέα-στοχαστή και η συγγένειά του με τη παραπάνω φράση του Baudelaire.


Για έναν άνθρωπο χωρίς παρωπίδες δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέαμα από εκείνο που αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα που τον ξεπερνά. Το θέαμα της ανθρώπινης υπερηφάνειας είναι ασύγκριτο. Ο (αντι-)ήρωας του «Ξένου»,ο Μερσώ, θα πεθάνει ασυμβίβαστος κι όχι με τη θέληση του, γιατί είναι επαναστάτης χωρίς ελπίδα. Έχει συνείδηση του τρομερού του πεπρωμένου. Έτσι, ο Καμύ αντιπαραθέτει στην αυτοκτονία την καταδίκη σε θάνατο, που είναι παράλληλα τολμηρή συνείδηση και άρνηση του θανάτου.


Σουρεαλισμός σημαίνει σκάνδαλο, σημαίνει να συνειδητοποιείς το παράλογο και να αντιτίθεσαι στο αλόγιστο. Είναι απαίτηση για μια ανέφικτη διαφάνεια. Θέτει ανά πάσα στιγμή τον κόσμο υπό αμφισβήτηση. Είναι η αισθητοποίηση της επανάστασης, της ελευθερίας και του πάθους. Είναι η διακωμώδηση της βαθιά συνειδητοποιημένης τραγωδίας της ζωής (εξάλλου ο Μπωντλαίρ πριν απ’το θανατό του είχε τέτοια διανοητική εξασθένηση που, όταν κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη, δεν τον αναγνώριζε και τον χαιρετούσε· ενώ τα τελευταία του λόγια μετά από σιωπή πολλών μηνών ήταν για να ζητήσει στο τραπέζι, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, να του δώσουν τη μουστάρδα)· γιατί:


«δεν έχουμε αρχίσει να ζούμε παρά μόνο αφού αντιληφθούμε τη ζωή ως τραγωδία»


buzz it!

Σύντροφοι σουρεαλιστές, παραθέτω μανιφέστο! Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική και… όποιος θέλει το πιστεύει! Μισό να ανάψω τσιγάρο. Άναψα και συνεχίζω.

Σουρεάλ είναι : (Ας αρχίσουμε με έναν ορισμό) Η ζωή να τραβάει την ανηφόρα κι εσύ να σφυρίζεις ανέμελος τα στρουμφάκια, σε ρυθμό πλάγιο δεύτερο και όχι μόνο αυτό. Να έρχεσαι και στο τσακίρ κέφι και να τα βάνεις φωτιά και να τα καις όλα. Σουρεάλ είναι η γριά που προσπαθεί να περάσει το δρόμο φορτωμένη με τσάντες Σκλαβενίτη. Το αυτοκίνητο που παίρνει αμπάριζα τη γριά και τις τσάντες. Ο μπάτσος που σπεύδει να διαλευκάνει την υπόθεση και ο κατηγορούμενος αναρχικός για τη δολοφονία της άμοιρης γραίας, που με δόλιο τρόπο προσπάθησε να πετύχει την διάλυση του δημοκρατικού οικοδομήματος!

Μια χώρα παιδική χαρά να παίζουν τα παιδάκια με τις κούνιες και τα νεύρα μας! Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, ζήτω ο υπαρκτός! Ο δόλιος σπιτικός ρουφιάνος μου, έβγαλε πόδια και δόντια και άρχισε να μου ξεσκίζει τα έπιπλα του πανάκριβου σαλονιού μου ξεκινώντας από την παλιά πολυθρόνα του αντάρτη παππού μου! «Δεν θα περάσει αδέρφια», φώναξε με πάθος κάποιος από το μέσα δωμάτιο, που τη φωνή του την άκουγα για πρώτη φορά. «Επάνω τους αδέρφια» ξανάκουσα τη φωνή! Στην καλογυαλισμένη οθόνη μια ξανθιά, ωραιότατη, άρχισε να μας δείχνει το….καταλαβαίνετε και ο σπιτικός μου ρουφιάνος χαμογέλασε ικανοποιημένος. Εμείς (εγώ και η φωνή) παραγγείλαμε πίτσα και καθίσαμε ανακούρκουδα να δούμε. Ήταν ωραία. Ήταν πολύ ωραία η κουφάλα. Καπιταλιστές βάτραχοι με τη βλέννα της γέννας σας μείνετε μακριά. Μόλις σκούπισα και θα μου αφήσετε λεκέ. Πολεμικές ιαχές γέμισαν το δωμάτιο, αλλά δεν σήκωσα το βλέμμα μου από το…καταλαβαίνετε της κυρίας. Η φωνή τρώγοντας πίτσα άρχισε πάλι να φωνάζει συνθήματα. Ωχ…ωχ…κάποιος είναι στο σπίτι…Κάποιος είναι στο σπίτι ρε σου λέω...πόσα κομμάτια μείνανε;

buzz it!

buzz it!

 
GreekBloggers.com