Το κόμμα του αγώνα!

Στην Α....

Μη γελαστείς και μου δώσεις σημασία. Δεν τη χρειάζομαι. Δεν την αντέχω. Ξέρεις είμαι μόνος…Δεν το ήξερες ε; Κι όμως…Περνάει ο καιρός αγαπούλα. Μη μου δίνεις σημασία. Δεν έχω πια να σου πω. Τι να σου πω; Κάποτε ζούσαμε. Μαζί. Τώρα δεν…μη μου δίνεις σημασία. Αγάπα με μόνο. Κοίτα με στα μάτια κι αγάπα με. Μου δίνεις λίγο καφέ; Θα φτιάξεις; Δεν δουλεύω σήμερα. Δεν θα πάω. Θα μείνω εδώ. Βρέχει…δεν βρέχει συχνά. Και βρήκε σήμερα τη μέρα. Δεν την αντέχω τη βροχή. Είσαι κλεισμένος στο καλοδιατηρημένο σου δωμάτιο, μια φυλακή που της λείπουν τα κάγκελα και βλέπεις τη βροχή. Πέφτει. Την κοιτάζεις κι ανάβεις τσιγάρα και πίνεις καφέδες κι άλλα τσιγάρα μέχρι που νυχτώνει και έρχεται το τηλεφώνημα που σου αλλάζει τη διάθεση. Και μιλάς και σκέφτεσαι και αναπολείς και κλείνεις τα μάτια και φτιάχνεις εικόνες κι ακούς τη βροχή και ο καφές κρυώνει στην κούπα και η στάχτη στο πάτωμα δίπλα στην κουβέρτα και μείνε στο ακουστικό για λίγο, για ένα λεπτό ακόμη, μην το κλείνεις…Μην το κλείνεις…Δεν θα σου πω ποτέ πόσο σε χρειάζομαι. Δεν θα στο πω γιατί ντρέπομαι. Ούτε κι εσύ θα μου το πεις. Κι ας το νοιώθεις κι ας θες κι ας σε πληγώνει η βροχή και η μοναξιά και οι μπαλάντες και τα δάκρυα και το άδειο δωμάτιο και η κουρτίνα σου που την έσκισε ο αέρας και η παρέα που δεν ήρθε και οι φίλοι που σε ξέχασαν και...και…και…Είναι δύσκολο όταν βρέχει. Δεν θα σε ψάξω σήμερα σε κανένα δρόμο. Δεν θα βγω να σε δω στην μπάρα να πίνεις ποτά ούτε θα γυρίζω σαν αδέσποτο μέσα στην Αθήνα. Σήμερα θα μείνω εδώ, κάτω αό την κουβέρτα μου τη μωβ, που σου άρεσε και θα σε ψάξω εδώ. Και θα ελοίζω πως σβήνοντας το τσιγάρο θα χτυπήσει η πόρτα και θα είσαι μούσκεμα και θα σου προσφέρω τα ρούχα μου και θα γελάσω που σου είναι μεγάλα και θα γελάσεις κι εσύ και θα με κοιτάξεις στα μάτια και κάτσουμε μαζί στον καναπέ, το δικό μου καναπέ και θα σου πω αν θες κάτι και θα μου πεις ότι θες εμένα κι εγώ θα ντραπώ και θα γυρίσω το βλέμμα στην κλειστή τηλεόραση και θα σου χαμογελάσω και θα σε πάρω αγκαλιά να μην κρυώνεις και θα σου φυσάω μέσα στο αυτί, που ξέρω ότι σε ενοχλεί και θα γελάω και θα θυμώνεις αι θα με χτυπάς στα ψέματα και θα σε χτυπάω στα ψέματα και θα μείνει για λίγο το βλέμμα σου επάνω μου, όταν εγώ θα κοιτάζω αλλού και θα σε κοιτάξω και θα μου πεις ότι μ’αγαπάς και θα σε φιλήσω και θα σε πάρω αγκαλιά και τα μάτια σου θα έχουν γίνει τεράστια και η κουβέρτα μου θα σέρνετε στο πάτωμα και θα σταματήσω να καπνίζω και θα σου κάνω αστεία και θα μου κάνεις αστεία και θα σε φιλάω και δεν θα σταματάω γιατί…γιατί…Δεν θα μπορώ να μιλησω. Δεν θα έχω να πω τίποτα. Τίποτα. Τι να πεις εξάλλου; Μη μιλάς θα σου πω και θα σε φιλάω. Μη μιλάς, δεν θέλω να ακούω. Δεν ακούω….

Καταδίκη του εγκλήματος ή της λογικής...;

Η θανατική ποινή έχει ξεσηκώσει πολλάκις κάθε λογής λόγιους και λογικούς. Φαίνεται, όμως, ότι ο αγώνας για την κατάργησή της δεν έχει τελειώσει. Αν και στην Ευρώπη έχει θεσμοθετηθεί η καταργησή της ως αναγκαία για κάθε κράτος μέλος, για τον υπόλοιπο κόσμο υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Επι τέλους πρέπει να πέσουν τίτλοι τέλους σ’αυτό το πανάρχαια έργο...
Μόνο σ’ένα παράλογο κόσμο μπορεί να είναι θεσμοθετημένη η δολοφονία ανθρώπου από άνθρωπο. «Το αίσθημα του παραλόγου καθιστά τη δολοφονία το λιγότερο αδιάφορη και κατά συνέπεια δυνατή. Αν δεν πιστεύουμε σε τίποτα, αν τίποτα δεν έχει έννοια κι αν δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε καμμιά αξία, τότε όλα είναι δυνατά και τίποτα δεν έχει σημασία. Χωρίς υπέρ και κατά ο δολοφόνος δεν έχει ούτε δίκιο ούτε άδικο.Και η παράλογη ανάλυση, κάνοντας τη δολοφονία να φαίνεται το λιγότερο αδιάφορη, έχει σαν σπουδαιότερη συνέπεια της την καταδίκη της λογικής» (Αλμπέρ Καμύ, Μύθος του Σίσυφου).
Υπάρχουν ακόμα κράτη που βαφτίζουν τη δολοφονία απονομή δικαιοσύνης. Στήνοντας στο απόσπασμα την ίδια τη δικαιοσύνη, την πιο θεμελιώδη έννοια του ανθρωπισμού. Απαγχονίζοντας την αθωότητα, την επιταγή κάθε γνήσιας ηθικής.
Και γιατί το πρόβλημα να λαμβάνει τέτοιες διαστάσεις; Διότι «όταν πια το έγκλημα φοράει τη λεόντη της αθωότητας, σε μια περίεργη αντιστροφή ρόλων, η αθωότητα είναι εκείνη που πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Ο δικαστής-δήμιος γνωρίζει μόνο μια σκιά στη νίκη του: δεν μπορεί να νιώθει αθώος. Πρέπει λοιπόν να καλλιεργήσει την ενοχή ακόμα και στο θύμα, ώστε η γενική ενοχή να μη νομιμοποιεί παρά την άσκηση βίας» (Ο επαναστατημένος άνθρωπος, Α.Κ.)

«Ζούμε σ’ένα κόσμο όπου ο φόνος είναι νομιμοποιημένος κι αν δεν τον αποδεχόμαστε ως έχει οφείλουμε να τον αλλάξουμε»

έγραφε ο Καμύ το 1946. Το 2008 η θανατική ποινή εφαρμόζεται ακόμα σε πολλές αναπτυσσόμενες και αναπτυγμένες χώρες. Μάλιστα, στη χώρα που θα φιλοξενήσει τους επικείμενους ολυμπιακούς αγώνες εκτελέσεις γίνονται μαζικά, σε στάδια(!). Αν θες να ανασταλλεί η εφαρμογή της εν’όψει των ολυμπιακών με την προοπτική της κατάργησής της, δήλωσέ το εδώ.
ΥΓ: Αφορμή για το παραπάνω κείμενο στάθηκε αυτό το άρθρο της Νίνας Κουλετάκη.

Ο Σαρτζετάκης ζει!!!

Η οικιακή μου καμηλοπάρδαλη συνουσιάστηκε με το Μιχάλη Χατζηγιάννη και από τη συνεργασία του αίσχους, μικρά ρουφιανόπαιδα ξεπετάχτηκαν, πετάχτηκαν και με απείλησαν να μου βγάλουν τα άπλυτα στη φόρα. Φόρα πατρίδα θα με ξεσκεπάσουν και μετά θα ντρέπομαι να κυκλοφορήσω. Θα βάλω το καλό μου φουστανάκι και θα βγω να τα πω στη Δρούζα που είναι καλή στα δράματα και τα μεταφυσικά. Φυσικά και έχω άγχος για το τι μας ξημερώνει, αν το προλάβουμε βέβαια το ξημέρωμα! Το ημέρωμα της στρίγκλας που έγινε αρνάκι και τα τρία γουρουνάκια που έγιναν γκέι για να βγάλουν το μεροκάματο με άφησε παγερά αδιάφορο απέναντι στην είδηση της Γιουροβύζιων με την κακομοίρα Καλομοίρα να πρωτοστατεί στο χώρο του απελπισμένου τίποτα. Ο καφές έχει κρυώσει που λέγανε και τα στενοχωρημένα παιδιά του 90 και δεν πίνεται. Ξαναζεσταμένο φαγητό δεν τρώω, το ξεκαθαρίζω από τώρα, γιατί μπορεί να με καλέσετε σε επίσημο δείπνο. Να το ξέρετε, προφασιζόμενος κοιλόπονο θα σηκωθώ να φύγω και θα σας βρίσω κιόλας! Ο Μητσοτάκης είναι άνθρωπος; Η πυγολαμπίδα που κρύβω στον κώλο μου, μου έταξε να με κάνει σταρ αρκεί να τραγουδήσω με την πατσαβούρα την τηλεοπτικιά παρέα στο μέγαρο. Το μέγαρο σκύλων της μουσικής πήρε ένα σκασμό λεφτά επιχορήγα και πάλι το Νταλάρα έχει. Ο Νταλάρας είναι άνθρωπος; Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του; Αλήθεια, τι είναι; Αν μπορεί κάποιος να μου λύσει αυτή την απορία θα του είμαι ευγνώμων, μέχρι σε σημείο να του πω κι ευχαριστώ. Η Μονάχους-Μονάχους χάνεται σιγά σιγά καθώς και το Φιλότιμο-Φιλότιμο. Ίδρωσαν οι μασχάλες μου, ίδρωσαν τα ποδάρια μου, ίδρωσε το μέτωπό μου, τα αυτιά μου ακόμη. Ο Σαρτζετάκης ζεί!!! Ο Σαρτζετάκης είναι άνθρωπος; Ο Κώστας είναι πρωθυπουργός! Αυτό είναι γνωστό. Ποιας χώρας δεν μας έχουν πει και έχω την υποψία, την τρομακτική υποψία ότι είναι της δικής μας. Αν αληθεύει παρακαλώ ενημερώστε με να τρομάξω. Ο Κώστας είναι άνθρωπος;