Η θανατική ποινή έχει ξεσηκώσει πολλάκις κάθε λογής λόγιους και λογικούς. Φαίνεται, όμως, ότι ο αγώνας για την κατάργησή της δεν έχει τελειώσει. Αν και στην Ευρώπη έχει θεσμοθετηθεί η καταργησή της ως αναγκαία για κάθε κράτος μέλος, για τον υπόλοιπο κόσμο υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Επι τέλους πρέπει να πέσουν τίτλοι τέλους σ’αυτό το πανάρχαια έργο...
Μόνο σ’ένα παράλογο κόσμο μπορεί να είναι θεσμοθετημένη η δολοφονία ανθρώπου από άνθρωπο. «Το αίσθημα του παραλόγου καθιστά τη δολοφονία το λιγότερο αδιάφορη και κατά συνέπεια δυνατή. Αν δεν πιστεύουμε σε τίποτα, αν τίποτα δεν έχει έννοια κι αν δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε καμμιά αξία, τότε όλα είναι δυνατά και τίποτα δεν έχει σημασία. Χωρίς υπέρ και κατά ο δολοφόνος δεν έχει ούτε δίκιο ούτε άδικο.Και η παράλογη ανάλυση, κάνοντας τη δολοφονία να φαίνεται το λιγότερο αδιάφορη, έχει σαν σπουδαιότερη συνέπεια της την καταδίκη της λογικής» (Αλμπέρ Καμύ, Μύθος του Σίσυφου).
Υπάρχουν ακόμα κράτη που βαφτίζουν τη δολοφονία απονομή δικαιοσύνης. Στήνοντας στο απόσπασμα την ίδια τη δικαιοσύνη, την πιο θεμελιώδη έννοια του ανθρωπισμού. Απαγχονίζοντας την αθωότητα, την επιταγή κάθε γνήσιας ηθικής.
Και γιατί το πρόβλημα να λαμβάνει τέτοιες διαστάσεις; Διότι «όταν πια το έγκλημα φοράει τη λεόντη της αθωότητας, σε μια περίεργη αντιστροφή ρόλων, η αθωότητα είναι εκείνη που πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Ο δικαστής-δήμιος γνωρίζει μόνο μια σκιά στη νίκη του: δεν μπορεί να νιώθει αθώος. Πρέπει λοιπόν να καλλιεργήσει την ενοχή ακόμα και στο θύμα, ώστε η γενική ενοχή να μη νομιμοποιεί παρά την άσκηση βίας» (Ο επαναστατημένος άνθρωπος, Α.Κ.)
«Ζούμε σ’ένα κόσμο όπου ο φόνος είναι νομιμοποιημένος κι αν δεν τον αποδεχόμαστε ως έχει οφείλουμε να τον αλλάξουμε»
έγραφε ο Καμύ το 1946. Το 2008 η θανατική ποινή εφαρμόζεται ακόμα σε πολλές αναπτυσσόμενες και αναπτυγμένες χώρες. Μάλιστα, στη χώρα που θα φιλοξενήσει τους επικείμενους ολυμπιακούς αγώνες εκτελέσεις γίνονται μαζικά, σε στάδια(!). Αν θες να ανασταλλεί η εφαρμογή της εν’όψει των ολυμπιακών με την προοπτική της κατάργησής της, δήλωσέ το εδώ.
ΥΓ: Αφορμή για το παραπάνω κείμενο στάθηκε αυτό το άρθρο της Νίνας Κουλετάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου