Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

χαιρε ω ΕΛΣΑ..το νεο μελος σου σε χαιρετα !!!

θα ηθελα να ευχαριστησω.....την Ελληνικη Σουρεαλιστικη Αρμαδα,
που με δεχτηκε στην αγκαλια της....και μιας και περναω την ωρα μου και δεν εχω τι να κανω
...σας κανω ενα δωρακι.....για να περνα ευχαριστα η ωρα.....
πατηστε εδω...
http://majman.net/fly_loader.html

ΥΓ: στο παραπανω παιχνιδι κανενα εντομο ουτε αλλα ζωο τραυματιστηκε σοβαρα !!!

buzz it!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Γιατί;

Υποθετική πρόταση: "Υπάρχει Θεός".
Ερώτημα: "Γιατί μας έδωσε ζωη;"

buzz it!

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

s




counter fake hit page

buzz it!

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Η γυναίκα θέλει...

... τα πάντα!!!
Κι αυτό αγαπητοί μου είναι ο λόγος που προόδευσε η ανθρωπότητα, από τον καιρό των σπηλαίων έως τώρα.

Γιατί ο άνδρας -που θέλει μόνο τη γυναίκα και τίποτ'άλλο- αναγκάστηκε να ξεκουνηθεί και να μεγαλουργήσει. Σε όλους τους τομείς.

Χωρίς το ανικανοποίητο των γυναικών, τα μποξεράκια θα ήταν ακόμα από γούνα αρκούδας...

buzz it!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Συζήτηση 9η

Δεν πιστεύω στα θαύματα, αλλά θα περιμένω μία δυσεύρετη πρόταση/απάντηση στο ερώτημα, που για τον ίδιο το Φρόυντ -όπως αναφώνησε κάποτε στα γεράματά του- παρέμεινε αναπάντητο..

..Τι θέλει μία γυναίκα;

buzz it!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Αυξάνεται το καλοκαίρι η ερωτική σας διάθεση;


Ναιαιαιαιαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(δεν έχει μεγαλύτερη γραμματοσειρά, γαμώτο;;;)

buzz it!

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Συζήτηση 8η

"το καλοκαίρι αυξάνεται η ερωτική μας διάθεση"

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Είναι τελικά θέμα εποχής ο ερωτισμός;

ΥΓ: προσοχή! η ερώτηση δεν είναι κλεμμένη
από κανένα περιοδικό τύπου κοσμοπόλιταν.
Παρακαλώ όπως αντιμετωπιστεί σοβαρά!

buzz it!

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Υπάρχει Θεός!!!!!

buzz it!

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Υπάρχει Θεός?

Ο Θεός υπάρχει, αν πιστεύουμε πως υπάρχει.
Ο Θεός υπάρχει, για όσους πιστεύουν πως υπάρχει.
Ο Θεός υπάρχει, όσο πιστεύεται πως υπάρχει.

Πράγμα που τώρα που το σκέφτομαι, μας κάνει περισσότερο Θεούς απ'τον Θεό.

Γιατί εμείς μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς αυτόν.

Εκείνος χωρίς εμάς...?

buzz it!

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Συζήτηση 7η

Υπάρχει Θεός;

buzz it!

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Συζήτηση 6η

Κοίτα να δεις λοιπόν, αγαπητέ Διονύση και λοιποί αναγνώστες, πως έχουν τα πράγματα, σχετικά με το ερώτημα που έθεσες. Επειδή κι εμένα με απασχολεί ακαδημαϊκώς το θέμα, παρακολουθώ ότι σχετικό προβάλλεται σε History Channel, Discovery και National Geographic. Ξέρεις, ντοκιμαντέρ του τύπου: "Όλη η αλήθεια για το Ρόσγουελ", "Yποβρύχια UFO", "Υπάρχει εξωγήινη ζωή;" κτλ κτλ. Μέχρι κι αυτά που έδειξαν για τις γραμμές των Nazca και το Τρίγωνο των Βερμούδων είδα, μήπως και κάτι περισσότερο κατανοήσω. Τα συμπεράσματα μου λοιπόν, με βάση όλα αυτά, είναι τα εξής:

α) λογικά σκεπτόμενη, πιστεύω ότι είναι πιθανό, αφού υπάρχουν τόσοι πλανήτες και άλλοι τόσοι γαλαξίες κι ανεξερεύνητα σύμπαντα, να υπάρχει κι αλλού ζωή

β) ο όρος "ζωή" όμως είναι προβληματικός, δεδομένου ότι στον πλανήτη Γη, σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα, αλλά κανείς δεν μας διαβεβαιώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ζωή αλλού, χωρίς οξυγόνο και νερό, διότι απλούστατα κανείς δεν το ξέρει

γ) αν και "επισκεφτήκαμε" τόσους πλανήτες τίποτα δεν βρήκαμε

δ) αν και τόσοι είδαν UFO τίποτα στην ουσία δεν αποδείχτηκε

ε) κάποια UFO δεν ήταν παρά καλά κρυμμένα στρατιωτικά μυστικά (όπως φάνηκε απο αρχεία που άνοιξαν μετά απο 30 χρόνια) και

στ) οι περισσότερες θεάσεις άγνωστων, ιπτάμενων και υποβρύχιων αντικειμένων ξεκαθαρίστηκαν με τον χ ή ψ επιστημονικό τρόπο (το ένα δεν ήταν UFO αλλά μετεωρολογικό μπαλόνι, το άλλο ήταν αντανάκλαση φωτός από κάτι στη γη κ.ο.κ.).


Όσα δεν ξεκαθαρίστηκαν και δεν είναι αποτέλεσμα παιχνιδιών που παίζει το μάτι, το μυαλό, η φαντασία κτλ, είναι τόσο θολά, που το μόνο που σου αφήνουν σίγουρα, είναι αμφιβολίες. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως, ότι το συλλογικό ασυνείδητο όλων μας, θα επιθυμούσε να υπάρχει η αλήθεια εκεί έξω (για να θυμηθούμε και τα x-files), αλλά δεν βλέπω συντόμως να αποδεικνύεται τίποτα. Ίσως, μετά από εκατοντάδες χρόνια να μαθευτεί κάτι... Α και μην το ξεχάσω Διονύση! Αν και παρακολουθούν τις συζητήσεις μας, ψυχολόγοι, όπως μας ενημέρωσες, ρισκάρω να παραδεχτώ, ότι έχω δει UFO! Κάθε μέρα βλέπω!!! Ειδικά αν ανοίξω την τηλεόραση. Εσείς;;;

buzz it!

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Τι μαλακία ερώτηση!!!!!

Μα τι ερώτηση ήταν αυτή; Δεν θα μπορούσε αυτός ο Διονύσης Μ. να ρωτήσει κάτι χειρότερο!!! Τελικά αυτός πρέπει να είναι πολύ άξεστος και αμόρφωτος και απ’ότι έχω καταλάβει πρέπει να είναι και βρωμιάρης. Μυρίζουν τα πόδια του. Μα είναι δυνατόν να ρωτάει για εξωγήινους; Αν ήθελε τέτοιες κουβέντες ας πήγαινε στο Χαρδαβέλα! Εδώ είναι σοβαρό μπλόγκ και δεν σηκώνει τέτοια! Εγώ για παράδειγμα είμαι βαθιά προσβεβλημένος γιατί δεν μπορεί, εγώ, που ξυπνάω και κοιμάμαι ακούγοντας Μότσαρτ και Σούμπερτ και που τις ταινίες του Μπέργκμαν τις έχω να τις βλέπω όταν τρώω το μεσημέρι, να ερωτούμαι τέτοιες γελοίες ερωτήσεις. Προσβάλει την μπλογκόσφαιρα αυτό το γελοίο υποκείμενο. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απαντήσω στην απαράδεκτη ερώτηση του. Αρχικά, πως είναι δυνατόν να ρωτάει κάτι που γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ανάγνωση. Εγώ φίλοι μου, για να απαντήσω μια ερώτηση, οποιουδήποτε θέματος θα πρέπει να χρειάζεται να τη διαβάσω δεκατρείς φορές συνοδεία λεξικού. Κάτι λιγότερο μου φαίνεται ανάξιο λόγου και χαζομάρα! Αυτά είχα να πω και νομίζω θα κινηθώ νομικά απέναντι σε αυτό το γλοιώδη τύπο που νομίζω ότι είναι και ναρκομανής, γιατί μου έχει ταράξει την αισθητική μου.

buzz it!

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Ερωτησούλα....

Και επειδή πήγε Τρίτη και δεν έχει ρωτήσει κάνεις, θα κάνω εγώ τη βρώμικη δουλειά και θα ρωτήσω :

"Πιστεύετε στους εξωγήινους και αν ναι γιατί; Και αν όχι, πάλι γιατί; Έχετε δει ούφο;"

Προσοχή! Πρέπει να προειδοποιήσω ότι το μπλόγκ παρακολουθείτε από τους καλύτερους ψυχολόγους. Ευχαριστώ.

buzz it!

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Αχ Κούλα...

Κουλίτσα μου σκάσε! Κι αν μου λες συνέχεια να παντρευτώ και να κάνω παιδί νομίζεις θα το κάνω; Σε παρακαλώ πολύ! Το πολύ πολύ να σε πάρει ο διάολος κάποια στιγμή και να τελειώνουμε. Πώς να το κάνω μωρή το παιδί; Με φαντάζεσαι εμένα, τώρα, με τα μούσια και τα σκισμένα ρούχα να κουβαλάω από πίσω μου και κανένα σκατό; Ναι...σιγά! Η μάνα του ζήτημα είναι να με αντέξει μέχρι να…να την…πως γέννιονται μωρή τα μωρά; Άντε γεια σου…! Ούτε μέχρι την πράξη δεν θα έχει την υπομονή να κάτσει, τι μου λες τώρα; Κουλίτσα μου παίρνεις ναρκωτικά ή το χτύπημα στα έξι σου, σου άφησε κατάλοιπο; Τι θα του δίνω χριστιανή μου να τρώει; Ναι…εντάξει, τα κουτάκια της μπύρας είναι μια λύση, αλλά άκουσα στο ΣΚΑΪ που λέγανε πως δεν κάνει να του δίνεις του παιδιού μπύρα γιατί βγάνει βυζιά. Ξέρω κι εγώ; Για να το λέει ο ΣΚΑΪ κάτι θα ξέρει. Μα συγνώμη, άκου, κρατάμε σαν δεδομένο ότι η μάνα του θα την έχει κάνει, πριν γεννηθεί ο Νικολάκης. Ναι μωρή, του βρήκα και όνομα, θες τίποτα; Φυσικά και θα είναι αγόρι. Είσαι με τα καλά σου; Δεν θέλω κορίτσι. Με τίποτα! Μωρή που το έχεις το μυαλό σου; Να κάνω κορίτσι και να μου την πηδάει ο ένας κι ο άλλος; Δεν υπάρχει περίπτωση! Αγόρι κι ας είναι και κακομούτσουνο. Που λες, η μάνα του θα έχει φύγει πριν γεννηθεί το μωρό. Κάποια καλή πρωία εγώ θα γυρίζω από τη δουλειά κομμάτια και τι θα δω έξω από την πόρτα μου; Δείχνεις ψήγματα εξυπνάδας Κουλίτσα μου και με κάνεις χαρούμενο. Ένα τεράστιο καλάθι με ένα μικρό μέσα και ένα σημείωμα. Που θες να ξέρω καλή μου τι θα λέει το σημείωμα; Το θέμα είναι πως ότι βρίσκεις έξω από την πόρτα σου είναι συνήθως για κακό! Να, δες του λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Εντάξει Κουλίτσα μου κι εγώ ΟΝ Telecoms έχω αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Και πες, τον λογαριασμό της ΔΕΗ, πουλάς ένα οικοπεδάκι που σου άφησε η γιαγιά σου πριν την καψουρευτεί ο Χάρος, τον πληρώνεις και τον ξεφορτώνεσαι, το παιδί με το που το βλέπεις, ξέρεις, θα σου ξεμείνει, δεν υπάρχει περίπτωση! Και τι να πουλήσεις; Εεε κι αυτός ο διάολος πόσες ψυχές να αγοράσει πια; Σου λέω, δε συμφέρει. Αν θέλω κάποιον να τρέχει ανάμεσα στα πόδια μου, παίρνω γάτα ρε Κουλίτσα, που ζει και λιγότερο. Άσε άσε, δεν αξίζει σου λέω. Αχ Κουλίτσα σε αφήνω. Σε αφήνω. Πήγε εννιά μωρή, θα χάσω το Λαζόπουλο!

buzz it!

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Για σένα που δεν είσαι...

Δεν υπάρχεις. Είναι πού πιθανό να μην υπάρξεις ποτέ. Είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρξεις ποτέ. Η ομορφιά σου θα παραμείνει ατόφια και τέλεια σ’ένα κόσμο ενδεχόμενο, αλλά όχι αληθινό. Εγώ κι εκείνος σε μια ένωση απόλυτη και οριστική. Μη αναστρέψιμη.
Εκείνος ήταν και είναι ένα μυστήριο μυστικό. Αυτή είναι η γοητεία του. Να παραμένει ένα μυστικό που δεν θα μαθευτεί ποτέ από μένα. Αυτή τη γοητεία σ’έχω τάξει να κληρονομήσεις, αυτή είναι και η μόνη μου (αυτοεκπληρουμενη) προσδοκία από σένα. Από όλες τις άλλες σε απαλλάσσω, μέσω της μόνης ανιδιοτελούς (?) ίσως, πράξης που μπορώ να σου αφιερώσω.
Σε σκέφτομαι κάποιες φορές… Έχω ακούσει το κλάμα σου, έχω χαμογελάσει με την αδεξιότητά σου, έχω μυρίσει το άρωμά σου… Σ’έχω φανταστεί να φοράς πορτοκαλί καπέλο. Σου πηγαίνει πολύ. Έχω συγκινηθεί με το πρώτο σου βήμα και σου’χω πει δύο παραμύθια. Το σίγουρο είναι πως για σένα, θα ήμουν περήφανη.

Κάποτε, ένας άνδρας που ήθελε πολύ να γίνει πατέρας σου, μου είπε πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, αποστατεί από τη φύση της. Μπορεί και να είναι αλήθεια αυτό. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ θα μάθουμε ποτέ. Ούτε εσύ. Αλλά εσύ θα ήσουν αγόρι και θα σε μάθαινα να μη λες τέτοιες ευκολίες στα κορίτσια.Ίσως και να σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, έχει σταματήσει να τρέφει την ελπίδα πως θα γινόταν καλή γονέας. Έχει παραιτηθεί από την ιδέα να προσπαθήσει γιατί δεν αισθάνεται άνετα με την πιθανή μετριότητα αυτής της πραγματικότητας. Θα σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, μάλλον αντιστέκεται στην αιμομεικτική διάθεση που της δημιουργεί η μοναξιά. Γιατί πάντα φαντασιώνεται τον υιό της ως τον ιδανικό άντρα. Και γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν θα γίνει ποτέ ερωμένη του.Θα σου εξηγούσα πως μια γυναίκα που αρνείται να γεννήσει, έχει βρει έναν άλλο τρόπο να αφήνει ίχνη πίσω της. Και δεν χρειάζεται να απολογείται που θα αρκεστεί σ’αυτά.

Χαιδεύω, αγκαλιάζω, τσακώνομαι, θηλάζω, διδάσκω, νοιάζομαι, μαθαίνω, πονάω, μαγειρεύω, συζητώ, γελάω, κλαίω, φροντίζω, απολαμβάνω, αλλάζω…Παίζω με την προοπτική και τη φαντασίωση.

Φαίνεται παράλογο, αλλά θα σε θυμάμαι πάντα…

buzz it!

Συζήτηση πέμπτη

Θα "έκανες" παιδιά και γιατί (κι αν έχεις ήδη κάνει γιατί έκανες;) ;

buzz it!

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

O έρως και η μιζέρια

"Ο αμοιβαίος έρως, ο μόνος που θα μπορούσε να μας απασχολήσει εδώ, εκείνος που αντιπαραθέτει το ασυνήθιστο μέσα στο εθιμικό, το φανταστικό μέσα στο κοινότυπο, την πίστη με την αμφιβολία, τη σύλληψη του εσωτερικού αντικειμένου μέσα στο εσωτερικό αντικείμενο.


Ο έρωτας έχει πάντα χρόνο. Έχει εμπρός του το μέτωπο απ'όπου φαίνεται ότι έρχεται η σκέψη, τα μάτια που πρόκειται σε λίγο να αποσπάσουμε από το βλέμμα, το λαιμό που μέσα του θα πήξουν οι ήχοι, έχει τα στήθη και το βάθος του στόματος. Έχει εμπρός του τις βουβωνικές πτυχές, τις γάμπες που έτρεχαν, τον ατμό που κατεβαίνει από τα πανιά, έχει τη χαρά του χιονιού που πέφτει μπρος απ'το παράθυρο. Η γλώσα σχεδιάζει τα χείλια, ενώνει τα μάτια, ορθώνει τα στήθη, γουβώνει τις μασχάλες, ανοίγει το παράθυρο. Το στόμα προσελκύει τη σάρκα μ'όλες της τις δυνάμεις, βυθίζεται μέσα σ'ένα περιπλανώμενο φιλί, αντικαθιστά το στόμα που πήρε, είναι το μείγμα της μέρας και της νύχτας. Ο βραχίων και οι μηροί του ανθρώπου συνδέονται με τους βραχίονες και τους μηρούς της γυναίκας, ο άνεμος ανακατώνεται με τον καπνό, τα χέρια δέχονται τα αποτυπώματα των πόθων. "


(Η Άμωμος Σύλληψις, Μπρετόν-Ελυάρ)



Αυτή η ένωση που αποτυπώνεται στα παραπάνω λόγια ίσως είναι η κτητικότητα στην πιο καθαγιασμένη μορφή της, μόνο που δε λέγεται πια κτητικότητα, λέγεται ένωση. Η "μυστική ένωση" που προσφέρει η απόλυτη αγάπη, ο απόλυτος έρωτας, δεν καταχρώνται την κτητικότητα γιατί την έχουν προ πολλού υπερβεί. Η μονογαμία μετατρέπεται στο ιερό γάμο των αλχημιστών. Το Rosarium Philosophorum αναφέρει: " in hora coniuctonis maxima apparent miracula" ("την ώρα της ένωσης εμφανίζονται τα μεγαλύτερα θαύματα"). Γιατί εκείνη τη στιγμή γεννιέται ο γιος των φιλοσόφων ή η λίθος. Το πραγματικό νόημα της ένωσης είναι ότι γεννάει κάτι που είναι ένα και ενωμένο. Αλλά εδώ οι σύντροφοι έχουν γίνει οι ίδιοι συμβολικοί, ελευθερώνοντας το ένστικτο και γενικά τη βιολογική σφαίρα από την πίεση των ασυνείδητων περιεχομένων. Γι'αυτό το πραγματικό νόημα βρίσκεται στην "ανώτερη συνουσία" του Γκαίτε:
"Δε θα μείνεις άλλο φυλακισμένος
στη σκοτεινότερη θολούρα τυλιγμένος΄
προς τα πάνω σε καλεί κάθε νέα επιθυμία
προς την ανώτερη τη συνουσία"

Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο, αυτό είναι το δύσκολοτερο που προσδίδει τα παραπάνω στην ένωση και την καθιστά "μυστική ένωση". Όροι όπως μονογαμία και κτητικότητα αποτελούν δημόσια καταφύγια ακατέργαστων ανθρώπων που δε χωράει ο νους τους την "ανώτερη συνουσία", που αφανίζονται με ένα στείρο ανακάτεμα επιθυμιών, ασύνειδων ορμών, ατελών χαρακτηριστικών και άπειρων συμβατικοτήτων (στις οποίες περίοπτη θέση κατέχουν η μονογαμία και η κτητικότητα). "Επειδή μονάχα για συμβατικότητες είναι άξιοι"(Ρ.Μ. Ρίλκε). Είναι τόσες οι στερεοτυπικές αντιλήψεις για το άλλο φύλο, τόσες οι επιρροές του παραδοσιακού ανδρισμού και της θυληκότητας στο σύγχρονο άτομο, που ο δρόμος προς τον πραγματικό έρωτα παραμένει εξαιρετικά δυσεύρετος. Όταν θα μάθουν "ν'ακρομάζονται και να σφυροκοπάνε μέσα τους νύχτα-μέρα", όταν δε θα αφήνουν να περνάει μια μέρα δίχως να θυμούνται ταπεινά ότι έχουν ακόμα να μάθουν τα πάντα, τότε η ερωτική σχέση

"θά'ναι ο έρωτας που προετοιμάζουμε μ'αγωνία κα μόχθο: δύο Mοναχικοί Άνθρωποι
που θα προστατεύουν, θα συμπληρώνουν, θα περιορίζουν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον."

(Γράμματα σ'ένα νέο ποιητή, Ρ.Μ. Ρίλκε)

buzz it!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Κτητικογαμικός. . . ?

Κ τ Η t i K O T H T a

m O Ñ O γ @ Μ Ι α
Φαντάζει τουλάχιστον φαιδρό να εγκλωβίζεται κανείς σε σημασίες λέξεων, που η ίδια η ανθρώπινη φύση παράλλαξε την σημασία τους με την πάροδο των χρόνων. Χαμένοι σε ένα νοηματικό αντιδάνειο και δυστυχείς εξ αυτού...
Η κτητικότητα δεν έχει κατ' ανάγκη την αρνητική έννοια που της έχει δωθεί, και που ξυπνάει θολές και καταπιεσμένες αναμνήσεις στον καθένα από μας. Η θεμιτή πανέμορφη κατάΚΤΗΣΗ είναι από τις κορυφαίες στιγμές του μαγευτικού ερωτικού παιχνιδιού. Η απόΚΤΗΣΗ συναισθημάτων, η ανάΚΤΗΣΗ μιας θεϊκής αύρας κάθε που ο έρωτας έρχεται. Φυσικά κτητικός, κυνηγώντας τους προαναφερθέντες ανεμόμυλους. Ξέρεις, είναι ανούσιο να γεύεσαι και να ανταλλάσεις τα υγρά του κορμιού με ότι δεν κατέκτησες ποτέ, και αντίστροφα.
Αναφορικά με την Μονογαμία...: Μονομανία για παράδειγμα σημαίνει ότι έχεις μανία μόνο με ένα αντικείμενο. Μονογαμία οπότε σημαίνει ότι γαμάς μόνο έναν άνθρωπο; Και αυτό από την στιγμή της γέννησής σου ή έναν σε κάθε ορισμένη περίοδο χρόνου. Και αν είναι κάπως έτσι ποια η διαφορά με την πολυγαμία;
Όσο δύο άνθρωποι κτητικά κατακτούν και κυριεύουν ο ένας τον άλλο, οι 2 γίνονται 1 και λειτουργούν αδιαίρετα για όσο κρατήσει. Όταν τα ημίμετρα και τα αντιδάνεια κάνουν απειλητικά την εμφάνισή τους, κανέναν δεν έβλαψε το κλείσιμο του ματιού στην πολυγαμία...

buzz it!

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Συζήτηση τέταρτη: περί κτητικότητας ή/και μονογαμίας στην ερωτική σχέση.




define κτητικότητα...

Δεν έχω υπάρξει κτητική. Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι ότι η κτητικότητα με έχει διώξει από σχέσεις. Σαν να σε πνίγει ο άλλος με τις (κατα)κτητικές του τάσεις επειδή δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του..επειδή αμφιβάλλει ότι μπορεί να σε κρατήσει. Σε μια σχέση βασική προϋπόθεση είναι η αίσθηση ελευθερίας, η αίσθηση του να αναπνεέις μέσα από τη σχέση. Η κτητικότητα καταβροχθίζει αυτή την αίσθηση..

Μονογαμία για εμένα είναι ο ορισμός της ερωτικής σχέσης μεταξύ δυο ανθρώπων.

Αν επιθυμείς παραπάνω από έναν ανθρώπους ταυτόχρονα παύεις να είσαι μονογαμικός.
Δεν την καταδικάζω αυτήν την επιθυμία. Πως θα μπορούσα;
Απλά θεωρώ ότι εφόσον υπάρχει, ή εφόσον υπάρχει ακόμα και σαν σκέψη στο μυαλό, τότε αναπόφευκτα δεν υφίσταται"σχέση" με την έννοια του να δίνεσαι ολοκληρωτικά στον άλλο.
Αν δεν ορίζεις την καρδιά και το μυαλό σου, αν δεν είναι απερίσπαστα αυτά τα δυο τότε μια σχέση είναι απλώς επιφατική!


Αυτά τα λίγα από εμένα.. Δεν ξέρω τι σουρρεαλιστική διάσταση μπορώ να δώσω στις δυο έννοιες εφόσον μόνο λογικά μπορώ να τις αντιμετωπίσω!!


** οι κύκνοι θεωρούνται από τα ελάχιστα μονογαμικά όντα στον πλανήτη.

buzz it!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Συζήτηση τέταρτη

Ποιές οι απόψεις σου περί της κτητικότητας στην ερωτική σχέση ή/και περί της μονογαμίας (οι 2 έννοιες δε σχετίζονται κατ'ανάγκη) ;

buzz it!

Ο τραγικός ήρωας και ο ήρωας της πίστης

ΣΑΙΡΕΝ ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ (απ'το βιβλίο του "φόβος και τρόμος") :
"Θα ξεκαθαρίσω τη διαφορά της σύγκρουσης, όπως παρουσιάζεται στον τραγικό ήρωα και στον ήρωα της πίστης. Ο πρώτος έχει τη βεβαιότητα ότι η ηθική υποχρέωση παροντοποιείται πλήρως μέσα του, από το γεγονός ότι μεταβάλλει αυτήν σε μόνη επιθυμία του. Έτσι ο Αγαμέμνων μπορεί να πει: απόδειξη ότι δεν απιστώ στο πατρικό μου χρέος είναι ότι αντικείμενο του χρέους μου είναι η επιθυμία μου. Εδώ λοιπόν χρέος και επιθυμία βρίσκονται αντιμέτωπα. Δεν υπάρχει ευτυχέστερη σύμπτωση στη ζωή απο το να ταυτίζονται χρέος και επιθυμία, και αντίστροφα. Άλλωστε αυτό επιθυμούν οι περισσότεροι, να μένουν συνεπείς στο χρέος τους κάνοντας το χρέος ένθερμη επιθυμία τους. Ο τραγικός ήρωας απαρνείται την επιθυμία του για να εκπληρώσει το χρέος τους. Για τον ιππότη της πίστης επιθυμία και χρέος είναι ταυτόσημα, αλλά βρίσκεται στην ανάγκη να απαρνηθεί και τα δυο. Το να παραιτηθεί απαρνούμενος την επιθυμία του, δεν αποτελεί γι'αυτόν κανενός είδους βεβαιότητα, γιατί αντικείμενο του χρέους του είναι αυτός ο ίδιος. Αν θέλει να είναι συνεπής και ως προς το χρέος και ως προς την επιθυμία του, δε γίνεται ιππότης της πίστης, γιατί τούτο ακριβώς απαιτεί απ'αυτόν το απόλυτο χρέος: την απάρνηση του χρέους. Ο τραγικός ήρωας εκφράζει ένα χρέος ανώτερο, αλλά όχι απόλυτο."
(ενημέρωση μισή ώρα αργότερα)
Απαντάω -αν και λίγο καθυστερημένα- στο ερώτημα που έθεσα ο ίδιος, επιθυμώντας να εκπληρώσω το χρέος μου προς το μπλογκ και τη συζήτηση που άνοιξα. Άρα, χρέος κατ'εμέ δεν πρέπει να είναι άλλο απ'το να γίνουν συμπτωματικά το χρέος και η επιθυμία (απαντώντας εμμέσως στον προλαλήσαντα cropper). Χρέος είναι "ό,τι οφείλει τις εις άλλον". Αλλά ο άλλος είμαι εγώ. Η ηθική είναι που διασώζει και το χρέος και την επιθυμία.
Και μιλώντας για χρέος εννοώ χρέος προσωπικό, χρέος ήθους και πεποιθήσεων. Ο ήρωας της πίστης μπορεί να είναι και ο πλέον άθεος, αρκεί απόλυτό του χρέος να είναι η επιθυμία του να μην έχει χρέος. Δεν υπάρχει, εξάλλου, εντελεχώς εκτελούμενο χρέος το οποίο να μη συνάδει με την επιθυμία μας. Το πρόβλημα ξεπροβάλλει όταν το χρέος είναι καθαρά εξωτερικής προέλευσης, όταν δεν έχει οικειοποιηθεί και η επιθυμία αντιστέκεται σ'αυτό. Τότε μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και επιθυμίας και η ψυχή αρχίζει να φλερτάρει με τα δαιμόνια.
Τελικά δεν είναι χρέος μου να είμαι έλληνας, χριστιανός, άντρας, οικογενειάρχης. Χρέος μου είναι να είμαι άνθρωπος και απόγειο της ανθρώπινης φύσης μου είναι να μπορώ να μετατρέπω σε προσωπική μου επιθυμία ακόμα και το αναπόφευκτο.

buzz it!

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Επειδή, επειδή, επειδή.....!!

Βασικά, είμαι εδώ για να βρω γκόμενα.
Βέβαια, είναι σίγουρο ότι δεν θα βρω, γιατί όλα είστε καλά κορίτσια, αλλά ακόμη κι αν βρισκόταν καμιά άτακτη, πραγματικά, δεν θα ήξερα τί να κάνω. Έχω ξεχάσει ο καημένος.

Έπειτα είναι κι αυτό το χρέος. Κι όταν χρωστάς τις επιθυμίες σου (κι όταν το μέλλον σου αγνοείται), είσαι πιο ψύχραιμος απ' τον φίλο τον Διονύση τον Μ. Γιατί δεν σου μένει να κάνεις τίποτα. Όχι ότι δεν ελπίζεις, σαν τον Καζαντζάκη ας πούμε, αλλά διατηρείς μιαν ελπίδα δίχως μπόλικο πόθο. Κι αυτό είναι ο αργός (ή και γρήγορος) θάνατος των επιθυμιών ...

Άσε πια την καραμέλα "δεν έχω χρόνο - δεν έχω χρόνο, μάτια μου". Εγώ, κυρίως ήχο δεν έχω, από τότε που τ' αυτιά μου κατάπιανε τέσσερα ζευγάρια ωτασπίδες. Αλλιώς διατυπωμένο, έχω χρόνο και δεν έχω ύπνο.

Σχετικά με το ερώτημα της δεύτερης συζήτησης (ώστε μ' ένα μικρό σμπάρο να καλύψω όλα τα κενά), τα λόγια είναι παρεξηγήσιμα ούτως ή άλλως. Μόνο τα αισθήματα μπορούν να ξεδιαλύνουν τα πράματα. Δεν είπα περισσότερα και δεν τα είπα στην ώρα τους, γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ τον διαχωρισμό των φύλων σε όλα αυτά τα θέματα. (Δεν λέω ότι δεν υπάρχει, αλλά τον αρνούμαι).

Συγγνώμην, με φωνάζουν.
Θα επανέλθω, μη χαίρεστε.

[ενημέρωση 17ης ΜΑΙΟΥ - ενόσω κανείς δεν φάνηκε στον ορίζοντα]

Επανέρχομαι, όπως απείλησα, για να προσθέσω κι αυτά:

Για την 2η συζήτηση.
Λέει ο
Ernest Borneman στον Πρόλογο της "ΠΑΡΙΑΡΧΙΑΣ" του:
"... Ο φριχτός πόλεμος των φύλων, που η πατριαρχία τον θεωρεί φυσικό και αναπόφευκτο, θα τελειώσει ή με την καταστροφή της ανθρωπότητας ή με την άρνηση αυτού του πολέμου: με την άρνηση, γενικά, της διάκρισης σε αρσενικό και θηλυκό."
"... κανένα φύλο δεν μπορεί να απελευθερωθεί από την τυραννία του άλλου, χωρίς ταυτόχρονα να απελευθερώσει και εκείνο."

Και για να θυμηθώ τα νιάτα μου: Μόνο μετά την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων και σε μια κοινωνία αταξική, δεν χωράνε παρεξηγήσεις των λεγομένων. Και ειδικά για την συνεννόηση ανδρών - γυναικών, μόνο με την κατάργηση της πυρηνικής οικογένειας.

Έχω την εντύπωση ότι αυτά, απαλλαγμένα από παρερμηνείες και παραμυθίες, εξακολουθούν να ισχύουν.

Για την 3η συζήτηση:
Η μετατροπή του καθήκοντος σε επιθυμία και αντίστροφα της επιθυμίας σε καθήκον, μετατρέπει το ιερό σε αμάρτημα. Ιερή θεωρώ την επιθυμία αποκλειστικά.
Ούτε καν το καθήκον της επιθυμίας. Είναι ασυμπτωματικά.



ΥΓ.
Προτείνω στους διαχειριστές των ρυθμίσεων της Αρμάδας να βάλουν ετικέτες στις αναρτήσεις, κατά κύκλο συζητήσεων, για την εύκολη συνολική θεώρηση.
Βέβαια, σε ποστ σαν το παρόν, θα χρειάζονται πολλαπλές ετικέτες.

buzz it!

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Εμβόλιμο ερώτημα

Σπάω για λίγου τους κανόνες και θέτω ένα άλλο ερώτημα. Όταν απαντηθεί, μπορείτε να απαντήσετε και στο ερώτημα του συντρόφου Ανέστη Μ. το ερώτημα μου είναι :

Ποιος ο λόγος να είστε εδώ και να μην γράφει κανένας τίποτα;

Δεν είναι φιλοσοφικό το ερώτημα μου, αλλά είναι κι αυτή μια απορία.

buzz it!

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Θέλω, θέλω, θέλω.....!!!

Το θέμα θέλει σκέψη. Αλλά πώς να σκεφτείς όταν ο Μπομπ, ο…Ντύλαν ξέρεις, σου τραγουδάει κι όταν έξω δεν κουνιέται φύλλο; Σιγά μην κάτσεις να σκεφτείς. Θέλεις να κάτσεις στο μπαλκόνι, αν έχεις μπαλκόνι και δεν μένεις στην πλατεία Βάθης, και να μην κάνεις τίποτα. Εγώ όμως πρέπει να γράψω κάτι, γιατί δεν σας βλέπω να φιλοτιμιέστε να αρχίσετε εσείς και κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Οπότε, αυτή η σύμπτωση χρέους και επιθυμίας…άκυρο μεγάλε, την πατήσαμε! Ναι μεν θέλω, αλλά δεν μπορώ. Κι αν καμιά φορά τύχει να μπορώ, δεν θέλω. Άντε τώρα βγάλε άκρη! Είναι ρε παιδί μου σαν το συζηγηκό σεξ. Ποτέ δεν θες, αλλά….Αυτό το πρέπει…εδώ μου κάθεται! Δεν βλέπεις, αλλά εδώ μου κάθεται! Το άκουγα από μικρός. Τότε, παλιά, για το σχολείο. Πρέπει να πας, για να μάθεις γράμματα, πρέπει να πετύχεις στη ζωή σου, δεν πρέπει να καταντήσεις ρεμάλι, σαν κάτι άλλους. Αυτό το «σαν κάτι άλλους», είναι πάντα γνωστός ο άλλος. Ο ξάδερφος για παράδειγμα. Που τελείωσε με μεγάλη επιτυχία την έκτη δημοτικού και πάει με πουτάνες. Και πρέπει και πρέπει και πρέπει…βρε άντε στο διάλο! Πρέπει να πάω σχολείο, με ρωτάς αν θέλω; Εγώ θέλω να βγω έξω ρε παιδί μου, στον καθαρό αέρα. Σιγά μην πάω να κλειστώ σε τέσσερις τοίχους, με τα μογγολάκια που έχω για συμμαθητές! Σιγά μη σε αφήσει. Τη λέξη πρέπει, είμαι χίλια τις εκατό σίγουρος ότι την επινόησε κάποια μάνα. Δεν γίνεται! Η μάνα ξυπνάει και κοιμάται, με ένα πρέπει στο στόμα! Λες και η μόνη λέξη που επιτρέπεται να πει είναι αυτή. Έτσι και πει άλλη εκτελείτε κατευθείαν. «Που πας παιδί μου…πρέπει να φας, να μεγαλώσεις…που πας…πρέπει να φορέσεις το πουλόβερ σου…κρυώνω, εσύ δεν κρυώνεις…δεν πρέπει να τρέχεις, μην σκοντάψεις και πέσεις…δεν…πρέπει…» Μέχρι που σου έρχεται στο στόμα το «Χέσε μας μαμά! Φόρα εσύ το πουλόβερ! 39 βαθμούς έχει έξω»! Μετά, όταν μεγαλώσεις λίγο, η λέξη πρέπει αλλάζει χείλη. Από το στόμα της μάνας σου μεταφέρεται στο στόμα της γκόμενάς σου και πάει λέγοντας. Μέχρι να πεθάνεις αυτή η κουφάλα η λέξη αλλάζει στόματα αλλά στο δικό σου το έχει σε κακό να κάτσει. Να πεις ρε παιδί μου… «Πρέπει να σας πάρει όλους ο διάολος» και να μην μείνει λόγια, να γίνει πράξη! Πως μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις, όταν και οι άλλοι θέλουν να κάνουν αυτό που θέλουν. Πώς να συνδυάσεις τα θέλω τα δικά σου, με τα θέλω κάποιου άλλου; Εδώ τα θέλω τα δικά σου έχουν τον ασυνδύαστο! Εγώ τώρα θέλω να βγω στο μπαλκόνι. Έχει ωραία βραδιά. Δεν θέλω να δουλέψω. Θέλω να πάω να πιω ένα ποτό. Τι θα κάνω; πως θα το συνδυάσω. My secret combination….Θέλει τελικά συνδυασμό. Δεν θέλω να κάνω αυτό, αλλά θέλω να κάνω το άλλο. Και αφού δεν μπορώ να κάνω το άλλο, ας κάνω τουλάχιστον αυτό για να λέω ότι κάνω κάτι. Σιγά κι αν δεν κάνεις, τι έγινε; Πέθανε ένας ενάρετος και πήγε κατευθείαν μπροστά στο Θεό. Του λέει «Θεούλη μου τώρα που ήρθα ένας κύριος με μούσι μου είπε να κάνω αυτό…αλλά εγώ θέλω να κάνω το άλλο…» και βροντερή φωνή έσκισε τους ουρανούς. «Θέλε μαλάκα, θέλε»! Εεεεεε αϊ στο διάλο, βγαίνω στο μπαλκόνι!!!!

buzz it!

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Συζήτηση τρίτη



Κατά πόσο είναι εφικτή η σύμπτωση χρέους και επιθυμίας;

buzz it!

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Αυτοθέλητα Κουασιμόδος

Η ασθένεια πια με είχε καταβάλλει.
Σχηματισμένη η καμπούρα, με ζόρι να σέρνω το καχεκτικό κορμί.
Και όλο και έσκυβα για να συλλέξω σκουπίδια,
που βρίσκονταν ψηλότερα μου.
Και ένιωθα την ηδονή τους πάνω απο το κεφάλι μου.
Ανάσες ευχαρίστησης που πρόδιδαν τον οργασμό τους.
Σήκωνα πολλές φορές το ανάστημα μα έβλεπα σκοτάδι.
Περήφανος εσυ κατέληξες καμπούρης...
Μα προσποιόμουν..
Γιατί είχαν τα αυτιά στα πόδια.

buzz it!

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

-Διονύσης Μ.: Πως ένας άντρας και μια γυναίκα, μπορούν να συνεννοηθούν, χωρίς να παρεξηγηθούν τα λόγια του ενός ή του άλλου;

- Εύκολα... Όσο εύκολα μπορούν να συνεννοηθούν δύο άτομα του ίδιου φύλου. Διαχωρισμός -σε επίπεδο συνεννόησης εν προκειμένω- των δύο φύλων σε αντίπαλα στρατόπεδα δείχνει μάλλον στερεοτυπική σκέψη. Αν τα όσα είπε η Μαντάμ ισχύουν σε ένα σημαντικό βαθμό, δηλαδή τον άντρα ας πούμε ότι το διακρίνει λειτουργικότητα και τη γυναίκα εκφραστικότητα, το πρόβλημα λύνεται εν τη γενέση του όταν η σκέψη των εκάστοτε συνομηλιτών δεν πάσχει από στερεοτυπισμό και υπάρχει θέληση μιας κάποιας επικάλυψης του γνωστικού κώδικα του καθενός απ'τον αντίστοιχο του άλλου. Η επικάλυψη αυτή ίσως δε γίνεται σε περιπτώσεις που τα άτομα προέρχονται από τελείως διαφορετικούς πολιτισμούς και γλώσσες, αλλά και πάλι είναι εφικτή στο μέτρο του δυνατού. Στη δυτική κουλτούρα, βέβαια, υπάρχει μια θεωρητική ισότητα, αλλά το πρόβλημα εμμένει εξαιτίας διαφόρων εντύπων που παράγουν ενα «λόγο» , ο οποίος αναφέρεται σε σύγχυση ρόλων και πόλεμο μεταξύ των φύλων.

Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά το θέμα των ετεροφυλοφιλικών σχέσεων (με τη βοήθεια μιας έρευνας της Μ. Ηρακλείδου) :

Σύμφωνα με τον κοινωνικό κονστρουκτιβισμό -ο οποίος πρεσβεύει την ιδέα ότι οι όροι με τους οποίους ο κόσμος γίνεται κατανοητός είναι κοινωνικά κατασκευάσματα, προϊόντα ιστορικά τοποθετημένων συνδιαλλαγών μεταξύ των ανθρώπων- έχει φανεί ερευνητικά, ότι η πλειοψηφία αναφέρεται στα φύλα με στερεοτυπικούς όρους. Το σύνολο των χαρακτηριστικών, που αποδίδεται στους άνδρες,εκφράζεται με τον όρο λειτουργικότητα και στις γυναίκες με τον όρο εκφραστικότητα. Ο πρώτος όρος σχετίζεται κυρίως με την αντικειμενικότητα, τη δράση και μια κατεύθυνση, που εκτείνεται πέρα από το προσωπικό και υπερβαίνει την άμεση αλληλεπίδραση και ο δεύτερος κυρίως με τη συναισθηματική δεκτικότητα, την υποκειμενικότητα, την έμφαση στο προσωπικό και το ενδιαφέρον για τις ανάγκες των άλλων. Υιοθετώντας, όμως, μια κονστρουκτιβιστική προοπτική, τα 2 φύλα είναι διαφορετικά λόγω στερεοτυπικών αναπαραστάσεων της διαφοράς. Κατά την Unger είναι τόσο διαφορετικά όσο τα ίδια πιστεύουν και κατά την Bem οι διαφυλικές διαφορές είναι συνέπεια διαφορετικών πεποιθήσεων, για τους λόγους αυτών των διαφορών. Παράλληλα,έχει ειπωθεί από πολλούς ειδικούς, ότι η γυναίκα κατασκευάζεται ως άλλος σε σχέση με τον άντρα. Μια κατασκευή, που ευνοεί η δυτική κουλτούρα, θεμέλιο της οποίας ειναι η διπολική αντίθεση μεταξύ ανδρισμού και θηλυκότητας και η διαφορετική κοινωνική δύναμη, που κάθε πόλος συνεπάγεται. Σύμφωνα με τη Bem, είναι έντονος ο ρόλος της κοινωνίας, καθώς η διχοτόμηση του φύλου έχει σχέση με κάθε πλευρά της ζωής, ενώ η Ηall -παραφράζοντας τον Saussure- λέει ότι γνωρίζουμε τι σημαίνει «άνδρας», επειδή μπορούμε να τον αντιπαραθέσουμε στο αντιθετό του: τη γυναίκα. Απ’την άλλη -κατά τον Βrittan- μια καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει ουσιαστικό λόγο να απαιτεί οριοθετήσεις μεταξύ των 2 φύλων. Κλείνοντας, μπορούμε να πούμε ότι στο σύγχρονο ιστορικό σκηνικό δημιουργείται η ανάγκη για ένα νέο «καθεστώς» αναπαράστασης των 2 φύλων, καθώς παρατηρείται μια σύγκλιση των ρόλων και κατ’επέκταση των προσωπικοτήτων των 2 φύλων.

Το πρόβλημα εν τέλει έγκειται στα εξής βασικά σημεία:
1) Στην ασυνέχεια και την αντιφατικότητα της κατηγορίας του φύλου (Unger) και στη σύνδεση της δύναμης και της επιθυμίας για τον «Άλλο» (Hollway). Η σχέση μεταξύ των 2 πόλων κάθε συνεχούς θυμίζει την άποψη του Derrida ότι μεταξύ διπολικών αντιθέσεων, όπως Εμείς/Αυτοί, ένας απ’τους 2 όρους κυβερνά τον άλλο.
2) Στο φόβο αλλοτρίωσης μέσα απ’την εμπλοκή με το άλλο φύλο, που εμφανίζεται ιδιαίτερα έντονος στους άνδρες. Η μεταμόρφωση της ανδρικής ταυτότητας φαίνεται κι απ’το παράδειγμα της ρομαντικής λογοτεχνίας (Giddens) , όπου το αμοιβαίο συναίσθημα δαμάζει τον άκαμπτο ανδρισμό του ήρωα και γίνεται ο κύριος οδηγός της κοινής τους ζωής.
3) Στο γεγονός ότι το κορίτσι «κατασκευάζεται», ως ασταθές και εξαρτημένο, λόγω του ελέγχου της σεξουαλικότητας απ’τα αγόρια (Hollway) . Τα αγόρια ελέγχουν τη φήμη των κοριτσιών και τα κορίτσια τοποθετούνται σε μια θέση άμυνας απέναντι στη σεξουαλική επιθετικότητα των αγοριών.
4) Παρουσιάζεται, επίσης, μια πιο προβληματική εικόνα του αγοριού, λόγω της διάκρισης ανάμεσα στον παραδοσιακό και το σύγχρονο ανδρικό ρόλο και τις πολλές αντιφάσεις ανάμεσα στον ορισμό του ανδρικού ρόλου και της τυπικής ανδρικής προσωπικότητας (Pleck) .
5) Eπιπρόσθετα, η αντιφατική συνύπαρξη ενός παραδοσιακού «λόγου» διαφοράς και ενός σύγχρονου «λόγου» ισότητας δημιουργεί και στα 2 φύλα ένα είδος «διπλού δεσμού», που οδηγεί σε σύγχυση, περισσότερο το ανδρικό -στα πλαίσια των ετεροφυλοφιλικών σχέσεων. Το «βασικό παράδοξο» στην ετεροφυλοφιλική συμπεριφορά προκύπτει από μια εσωτερική σύγκρουση μεταξύ παλιότερων πολιτισμικών επιδράσεων και της επίδρασης των ιδεωδών της ισότητας στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα.
6) Όσον αφορά το θέμα της ισότητας, το πρόβλημα έγκειται στην «κατασκευή» του μη οικείου φύλου ως «Άλλου». Υπάρχουν αναπόφευκτα ανισότητες δύναμης και περίπλοκα «παιχνίδια» δύναμης.
7) Κλείνοντας, την έννοια του «Άλλου» και την υπερβολική ευρύτητα με την οποία η κοινωνία συνδέει το σχήμα του φύλου με κάθε πλευρά της ζωής σχολιάζει η Beauvoir, σημειώνοντας ότι "το μοναδικό όπλο της γυναίκας ειναι το φύλο της, μα αυτό το όπλο δε σημαίνει μονάχα τον αδιάκοπο πόλεμο, μα αποτελεί και όπλο κακού πολέμου δυσπιστίας -καθώς η γυναίκα γίνεται αντικείμενο λατρείας και αντικείμενο μίσους". Τέλος, η Bem ισχυρίζεται πως "η φεμινιστική επιταγή δεν είναι να γίνει το άτομο ανδρόγυνο αλλά η κοινωνία ασχηματική (ως προς το φύλο)".

buzz it!

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Ερώτημα 2

Μετά το μεγάλο ενδιαφέρον που δείξατε για αυτή τη συζήτηση (που ότι πείτε θα χρισημοποιηθεί εναντίον σας) θα συνεχίσω με ένα ερώτημα, εγώ αυτή τη φορά, που νομίζω είναι καθοριστικό για τη συνέχιση ύπαρξης ζωής πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ήθελα το ερώτημα μου αυτό να είναι γαργαλιστικό, για να μαζέψει κόσμο, αλλά θα κάνω ένα άλλο που μου ήρθε αυτή τη στιγμή. Το ερώτημα αυτό βασανίζει την ανθρωπότητα από την εποχή του Αδάμ και της Εύας (παλιά μιλάμε τώρα) και είναι το εξής :

«Πως ένας άντρας και μια γυναίκα, μπορούν να συνεννοηθούν, χωρίς να παρεξηγηθούν τα λόγια του ενός ή του άλλου;»

Τώρα θα μου πείτε, εδώ δεν το έλυσαν οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, εμείς θα το λύσουμε; Δε θέλω ηττοπάθειες!!! Θα το λύσουμε και θα πάρουμε και το Νόμπελ! Σιγά, κωλώνουμε εμείς!!!

buzz it!

Κάνω σεξ, άρα υπάρχουμε!

Ωραία τα είπαν με περιγραφικό τρόπο ο cropper και σαρκαστικό ο Διονύσης Μ.. Αυτό που έρχομαι τελευταίος και καταϊδρωμένος να τονίσω εγώ είναι πως ο οργασμός είναι που εξυψώνει το σεξ, δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.
Γιατί ο οργασμός είναι το επιστέγασμα της σεξουαλικής πράξης, της μόνη πράξης που το εγώ γίνεται εμείς. Ο μονόπλευρος οργασμός είναι λειψός. Και ο ολοκληρωμένος οργασμός δε θα έρθει όσο οι προτεραιότητες μας είναι να δείξουμε την υπεροχή μας στη γυναίκα, να ικανοποιήσουμε μόνο και μόνο τις ορμές μας ή να την κάνουμε να νιώσει πιόνι μας. Όταν ο Ράιχ μιλούσε για φωταύγεια διευκρίνιζε με κάθε τρόπο τη σημασία της αμοιβαιότητας και το γεγονός ότι βλέπουμε εγωιστικά το σεξ είναι η ταφόπλακα των θεωριών του.
Το γεγονός πέρα των θεωριών είναι πως στο θέμα σεξ η ποσότητα προηγείται της ποιότητας. Δηλαδή, δε θα φτάσουμε ποτέ να αντιλαμβανόμαστε πότε η γυναίκα έχει οργασμό στοχαστικά αλλά καθαρά εμπειρικά. "Κάντε έρωτα και ξαναρχίστε" γράφανε στους τοίχους το Μάη του ΄68, ήτοι δε χρειάζεται τόσο διαλογισμός όσο επανάληψη! Δεν υπάρχει εξωτερικός αντικειμενικός παρατηρητής στο συγκεκριμένο θέμα. Είναι υποκειμενική εμπειρία και αν το υποκείμενο δεν αφυπνιστεί ο οργασμός της γυναίκας θα παραμένει φιλοσοφική λίθος.
Και επειδή Μάη του 2008 έχουμε κι έχω μία έφεση να ανασύρω τα ντοκουμέντα του '68, ας θυμηθούμε ένα ακόμα σύνθημα: "όσο περισσότερο κάνω έρωτα τόσο περισσότερο θέλω να κάνω επανάσταση, όσο περισσότερο κάνω επανάσταση τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα".


"Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε"

έλεγε ο Καμύ. Εύλογα αντικαθίσταται λοιπόν το πρώτο ρήμα και το θέμα αποκτάει την ανθρωπιστική διάσταση που του αρμόζει.

buzz it!

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Γυναικείος οργασμός....κάντο μόνη σου!!!!

Οργασμός είναι όταν η γυναίκα είναι ξαπλωμένη, αυτό τώρα κατά προτίμηση, και κάνει αχ αχ αχ αχ, πολλές φορές και με ένα τρόπο σαν να την πλησιάζει ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι και ο άντρας από πάνω της κι αυτό κατά προτίμηση, νοιώθει τόσο περήφανος και παίρνει το ύφος του, μόλις πήραμε την Πόλη και εξελληνίσαμε και όλους τους Τούρκους! Η κορύφωση αυτού του πράγματος γίνεται όταν ένας άντρας και μια γυναίκα φτάσουν ταυτόχρονα σε οργασμό. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο στην περίπτωση που συνουσιάζονται σε διαφορετικά κρεβάτια με διαφορετικούς παρτενέρ. Για να προκληθεί οργασμός, πρέπει να γίνει πρώτα συνουσία. Ο αυνανισμός που είναι για τη γυναίκα ο σίγουρος τρόπος για οργασμό, δεν νοείται συνουσία!!! ΠΡΟΣΟΧΗ! Καλή η μαλακία, αλλά με το γαμήσι γνωρίζεις και κανέναν άνθρωπο! Δεν γράφω άλλα. Βαρίεμαι αυτή τη στιγμή να αναλύσω πως ένας άντρας μπορεί να προκαλέσει οργασμό σε μια γκόμενα (το γκόμενα μην το πάρετε τις μετροιτής, απλά είμαι αμόρφωτος και άξεστος) και δεν υπάρχει και λόγος. Αν δεν το κάνεις είναι χαζομάρα να το διαβάζεις. Επίσης είναι χαζομάρα να αναφέρεται κανείς σε αυτό (στο χύσιμο, για τους αμόρφωτους), σαν να είναι το πιο σημαντικό θέμα που προέκυψε ποτέ πάνω σε αυτό το στρογγυλό πράγμα που μένουμε. Καλό βράδυ (βράδυ είναι τώρα, προσαρμόστε την ευχή ανάλογα με την ώρα που διαβάζετε αυτό το ποστ) σύντροφοι οργασμοποιητές!!!!


Υ.Γ. Δεν βάζω φωτό μη σας ερεθίσω νυχτιάτικα!!!!

buzz it!

Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Συζήτηση πρώτη: Ο cropper παίρνει το λόγο

Ας κάνω σαν μεγαλύτερος, λοιπόν, την αρχή,
να έχω και τις δικαιολογίες του πρωτάρη.




Κατά πόσο αντιλαμβάνεται ο άντρας τον οργασμό της γυναίκας;

Μηνάς: Κοίτα, άμα της πειράξεις το σημείο G, θα φτάσει σε οργασμό σίγουρα. Θα το καταλάβεις. Οι ρόγες της θα έχουν σγουρύνει και θα είναι σκληρές, θα κάνει σπασμούς, δεν θα μπορεί να ελέγξει τα βογκητά της, από ένα σωρό πράματα μπορείς να το καταλάβεις. Και το κυριότερο, οι κόρες της θα έχουν διασταλεί.

Νίκος: Τι πράμα;

Μηνάς: Οι κόρες, ρε, στα μάτια της. Άμα διασταλούν, έχει κάνει οργασμό. Στάνταρ.

Νίκος: Ε, εγώ κι η Σούλα κάνουμε έρωτα στα σκοτεινά, ξέρεις.

Μηνάς: Α, θα πρέπει ν’ ανάψεις το φως, τότε.

Νίκος: Μας αρέσει στα σκοτεινά. Δηλαδή όχι εντελώς, να αφήνουμε ένα μικρό φωτάκι για ατμόσφαιρα.

Μηνάς: Ρε μαλάκα, άμα η γκόμενα φτάνει σε οργασμό κάθε φορά που το κάνετε, δεν θα σου φύγει ποτέ. Μεγάλο πράμα ο οργασμός. Άκου το Μηνά. Ξέρει από γυναίκες.

Νίκος: Ρε Μηνά, τι είναι το σημείο G;

………

……

Άγχος κι αυτός ο οργασμός της γυναίκας! Φοβερό πρόβλημα. Για τον άντρα, δηλαδή. Τουλάχιστον γι’ αυτόν ξέρω. Για την άποψη των γυναικών, περιμένω ν’ ακούσω από τις ίδιες. (Όχι τα βογκητά, την άποψη.)

Υπάρχουν κάτι τομάρια που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν αν η γυναίκα που πλάγιασε μαζί τους έφτασε σε οργασμό. Τσάκα-τσούκα, εκσπερμάτωση-τέλος. Κι ούτε τσιγαράκι δια μετά. Διότι, τι είναι η γυναίκα; Ένα εργαλείο είναι. Μια υποδοχή για το αντρικό μαραφέτι. Άμα θέλει έρωτες και παιχνίδια ας πάρει δονητή. Άκου εκεί οργασμό! Εδώ να γαμήσουμε ήρθαμε, όχι να παίξουμε τις κυρίες κουμπάρες.

Είναι, όμως, μερικοί που ενδιαφέρονται. Ρωτάνε πάντα «τέλειωσες αγάπη μου;» Μη κάνει το λάθος η γυναίκα να απαντήσει «ναι, ωραία ήταν». Τότε ο ενδιαφερόμενος για τον οργασμό της καλής του, έχοντας αποδείξει την αξία του ως εραστή και ως άνδρα, τότε ή λίγο μετά, θα ζητήσει να του σιδερώσει εκείνο το πουκάμισο το θαλασσί…

Διότι ο άντρας, αγαπητοί μου συνομιλητές, είτε μάγκας και αλάνι είτε φλώρος και τσογλάνι, το ίδιο τομάρι είναι.

Κι επειδή ίσως νομίσατε ότι βγαίνω εκτός θέματος, τελειώνω με την τρομερή διαπίστωση ότι για να καταλάβει ο άντρας αν η γυναίκα έχει οργασμό, πρέπει να είναι εκεί. Παρών. Στη χαρά της, στη λύπη της, στα όνειρά της, στους φόβους της, στους οργασμούς της. Μόνο που αυτού του είδους τα τομάρια είναι τα πιο σπάνια.

Τα υπόλοιπα είναι … επιστήμη!

buzz it!

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Συζήτηση πρώτη


Κατά πόσο αντιλαμβάνεται ο άντρας τον οργασμό της γυναίκας;

υγ: ξεκινάω με το ίδιο ερώτημα που έθεσε ο Μπρετόν στην πρώτη συζήτηση μεταξύ των σουρεαλιστών στις 27 Ιανουαρίου 1928.

buzz it!

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Άντε, αύριο πάλι....

Πόσα θες να μην ξανανοίξεις το στόμα σου; Δεν θέλω να σε ακούω να γελάς ξεφτυλισμένα. Δεν θέλω να σε βλέπω. Τα μάτια σου είναι άδεια. Ρε καριόλα ζωή θα σε φέρουμε τούμπα. Τι να κάνεις όμως με ένα καρφωμένο μαχαίρι στην πλάτη; Κάθε μέρα βουλιάζω όλο και πιο βαθιά και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Τι να κάνω; Θα το πιω. Και χθες το ήπια. Και προχθές. Βρωμάνε τα ποδάρια μου και τα μάτια μου κλείνουν από το πολύ ποτό. Σε είδε χθες. Κάπνιζες σα φουγάρο και είχες το ύφος της τσαλαπατημένης γκόμενας. Έκανα πως δεν σου έδωσα σημασία και κοίταζα αλλού. Σιγά μην κοίταζα. Καρφί σε σένα. Α, ρε καριόληδες, σας την έφερα πάλι. Κάτι έχει σφηνώσει στο λαιμό μου. σαν λυγμός που βαρέθηκε να βγει, δεν ξέρω. Δεν δίνω και σημασία. Θα ξανα’ρθω στο ίδιο μέρος και αύριο. Ελπίζω να σε δω με κανέναν άλλον γκόμενο να χαρώ κι εγώ λιγάκι. Τα έσπασα και τα πληρώνω ένα ένα. Δικός μου λογαριασμός. Γάμησε μου τη ζωή αλλά πες το μου. Μην το μάθω τελευταίος. Μη με κοιτάς στα δόντια μωρό μου. Σαπισμένα είναι.

buzz it!

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Η Ζαβολιά...

...Πα να κάνεις άλλη μια ζαβολιά.

Δε σε πιστεύω γιατί σε ξέρω

Την μπαμπεσιά σου δεν υποφέρω

Δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις

Αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις.

Μη μου τη βγαίνεις με προσωπείο

Ισοπεδώνεις και το τοπίο

Δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις

Αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις.

Τι μου κάθεσαι και κλαις, κλαις, κλαις, κλαις, κλαις

Κουβαλώντας τις παλιές αναστολές

Καταστρέφεις τις στιγμές, γιες, γιες, γιες, γιες

Γιατί δεν μπορώ εγώ, λες, λες, λες, λες

Να δω στολές.

Άσε με μόνο στην ερημιά μου

Δεν θα πετάξεις με τα φτερά μου

Δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις

Αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις.

Θα προχωρήσω χωρίς εσένα

Δεν κάνω πίσω εγώ για σένα

Σου φτάνει μόνο να με προφτάσεις

Τα όριά σου θα ξεπεράσεις.


Νικόλας Άσιμος

buzz it!

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Άχρηστες ερωτησούλες...

Ευχαριστώ τον Ανέστη Μ. που με κάλεσε να απαντήσω σε αυτές τις άχρηστες ερωτήσεις. Αν έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα ας μου το πει κάποιος γιατί είμαι αμόρφωτος και δεν το έχω πιάσει.

Γιατί κλαις;

Γιατί δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.


Γιατί δεν κλαις;

Γιατί έχω κι άλλες δουλειές


-Που είναι ο βάλτος;

Δίπλα στο περίπτερο της κυρίας Φωφώς, απέναντι από το ΙΚΑ.

-Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Είναι στη φυλακή. Πήγε να με μαζέψει αλλά του την έφερα! Έκανα ζαβολιά! Δεν έμαθα όνομα. Αν και ήθελα ήταν ωραίο παιδί.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Εκεί που είναι ο βάλτος. Δίπλα στο περίπτερο της κυρίας Φωφώς, απέναντι από το ΙΚΑ.

- Περιφρονείς κάτι;

Τις μύγες.

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Κάθε μέρα το κάνω.

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατί δίνουν γλαδιόλες στις κηδείες;

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Όποιος δεν βαριέται ας τα βγάλει. Εγώ σνομπάρω.

- Do you remember revolution?

How are you?

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Γιατί εσύ που κάνεις τον έξυπνο θα το ανέβαινες; Τι άνθρωπος…;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;

Θα τον σκότωνα μόνο αν είχε ένα γαλάζιο στο βλέμμα που εκτινάσσεται στο άπειρο (Τι είπα πάλι ο καλλιτέχνης)….

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Φυσικά, μαλάκας είμαι.

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’ το νόμο;

Θα κυλούσε! Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει. Μάθε παιδί μου γράμματα και της πουτάνας το κοπέλι, πουτανάκι είναι και θέλει. Ξέρω κι άλλες παροιμίες.

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Ζήτω η χούντα! Πρώτη φορά θα είναι; Δε γαμιέται;

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Μια LACTA παρακαλώ και σκοτώνω και τη μάνα μου.

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’ αστέρια;

Αν δεν σιχαίνεσαι και πολύ περισσότερο αν δεν είχα φάει μαρούλι. Κολλάει στα δόντια.

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Για μαλάκα με πέρασες; Θα έβλεπα Λαζόπουλο. Τον παίρνω από τον Ελεύθερο Τύπο.

buzz it!

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Μαριάννα Σ. ή τα ποτήρια στο πάτωμα...

Το ποτήρι κολλάει στα χείλη. Το βλέμμα γίνεται δυνατό και μπορεί να σκοτώσει τους παρείσακτους. Φεύγει μια βρισιά μέσα από το στόμα μου. Ούτε που κατάλαβα πως. Κάτι ακούγεται. Σπασμένα γυαλιά. Ποτήρια είναι. Ανάβω τσιγάρο και κοιτάζω τα μάτια σου. Σήμερα μπορείς. Σήμερα δεν θα σου πω τίποτα. Κάτι ακούγεται. Σαν μουσική μου φαίνεται. Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήξερα. Εσύ το είπες. Δεν είναι μακρύς ο δρόμος και θα τον κάνω. Δε γαμιέται…Τι έχω να χάσω. Εκτός από μερικά βράδια αγρύπνιας τίποτα σημαντικό. Η καρέκλα στο πάτωμα. Το μπουφάν μου κι αυτό βρωμίζεται. Πολύ βρώμα εδώ μέσα ρε παιδάκι μου. Πάμε έξω; Δεν γουστάρω τον κόσμο. Θα σου το πω να το ξέρεις κι εσύ να δω πως θα με παίξεις. Αν είχα μαχαίρι να είσαι σίγουρη θα το είχα πετάξει έξω και θα είχα θερίσει δυο τρεις κώλους. Αλλά ατυχία, το ξέχασα. Έλα να καπνίσουμε. Δεν πιστεύω να φοβάσαι. Πάμε βόλτα στην Αλεξάνδρας; Να την κάνουμε δυο φορές, πάνω κάτω. Κάτι θα δούμε και θα μας αρέσει. Που θα πάει. Μια ζωή ρε παιδάκι μου. Μια ζωή ξεφτίλα και βρωμισμένα ουίσκια. Άσε σε μένα το μυαλό σου. Τα προσέχω κάτι τέτοια. Πάμε πάνω; Έχω ένα μικρό δωμάτιο. Αχούρι το λένε οι φίλοι μου και αρνούνται να πλησιάσουν. Πάμε; Οι δυο μας. Πάμε. Και τι θα καταλάβεις να σου πω για αγάπες; Πάμε; Δεν θα μιλάω. Πάμε.

buzz it!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Ταξίδι Μακριά (απόσπασμα)

ΓΥΝΑΙΚΑ : Κάπου μακριά υπάρχει κάτι που δεν βλέπω. Δεν το έχω δει ποτέ και ξέρω πως θα πεθάνω και δεν θα το έχω δει. Δυο μικρές πεταλούδες μου άγγιξαν μια μέρα τα μάγουλα και με φίλησαν. Δεν τις ξαναείδα ποτέ.

ΑΝΤΡΑΣ : Βλέπω μια στάλα ουρανό από εδώ. Δεν μου μένει χώρος να δω περισσότερο. Δεν έχω το χρόνο. Βλέπω μια στάλα ουρανό. Κάπου υπάρχει αυτή η λευκή δέσμη φωτός αλλά δεν θα τη δω ποτέ. Δεν θα τη δω.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Οι τοίχοι.

ΑΝΤΡΑΣ : Τα παράθυρα.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Το κρεβάτι και ο καναπές….

ΑΝΤΡΑΣ : Και οι κουρτίνες…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Και τα φλιτζάνια με τους καφέδες…

ΑΝΤΡΑΣ : Και τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Και μια κουβέρτα άδεια…

ΑΝΤΡΑΣ : Και ένα τραγούδι που δεν το ακούει κανείς…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Και ένα πουλάκι στο μπαλκόνι…

ΑΝΤΡΑΣ : Και ένα ποτό σε όμορφο ποτήρι…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Και ένα τσιγάρο…

ΑΝΤΡΑΣ : Και ένα κραγιόν που έλιωσε…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Όλα…

ΑΝΤΡΑΣ : Όλα…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Για μένα…

ΑΝΤΡΑΣ : Για σένα…

(Παύση)

ΑΝΤΡΑΣ : Μια φορά κάποιος άνθρωπος έκανε ένα μεγάλο ταξίδι για να βρει την αγάπη του. Έμεινε έκθαμβος από τη λάμψη. Έκανε ένα μεγάλο ταξίδι. Μέρες και νύχτες έβλεπε στεριές και θάλασσες να περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Άνθρωποι ξένοι και παιδιά χαμογελαστά και κάτι μορφές σαν αγγελούδια τον άγγιζαν. Περνούσαν από δίπλα του και άφηναν μια μικρή πνοή. Σαν βοήθεια ήταν για το ταξίδι. Μακρύ ταξίδι και ο προορισμός δεν είχε βάση μια στεριά. Στο τέλος έφτασε.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Έφτασε…

ΑΝΤΡΑΣ : Έφτασε. Αλλά η αγάπη του δεν ήταν εκεί.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Δεν ήταν.

ΑΝΤΡΑΣ : Η αγάπη έλειπε. Δεν ήταν εκεί. Δεν ήθελε να περιμένει.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Έλειπε.

ΑΝΤΡΑΣ : Έλειπε.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Σταμάτα.

ΑΝΤΡΑΣ : Έλειπε. Μια φορά ήταν κάποιος άνθρωπος που έκανε ένα μεγάλο ταξίδι για να βρει την αγάπη του.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Και έλειπε. Σταμάτα!

ΑΝΤΡΑΣ : Μια φορά…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Σταμάτα! Φοβάμαι εδώ!

ΑΝΤΡΑΣ : (Γελάει) Δεν ξέρω. Δεν ήθελα ποτέ να ξέρω. Τι είναι για ώρες πεταμένο και κλαίει και τρομάζει να γαμάει πάντα την κουβέντα. Δεν ξέρω. Μπορείς να βγάλεις το σκασμό!

ΓΥΝΑΙΚΑ : Σταμάτα.

ΑΝΤΡΑΣ : Δεν αντέχεις. Το ξέρω ότι δεν αντέχεις. Που είναι η δύναμη που σου έδωσαν τα αστέρια; Κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος που ταξίδεψε πολύ για να βρει την αγάπη του. Δεν τη βρήκε. Είχε φύγει.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Δεν σε φοβάμαι. Σε λατρεύω. Μπορείς να μου μιλάς όπως θες. Ξέσκισε, με τη γλώσσα σου τα σπλάχνα μου. Βγάλε τα νύχια σου και γάμησέ μου την ψυχή. Δεν μπορώ να μη σε βλέπω. Δεν μπορώ να μη σε νοιώθω. Δεν σε μπορώ.

ΑΝΤΡΑΣ : Πέτα με. Πες μου να σκάσω και θα το κάνω. είναι τώρα που έρχονται όλα σε αυτό το μεθυσμένο κεφάλι και δεν με αφήνουν να κλείσω μάτι. Κάθε μέρα την ίδια ώρα. Την ίδια ηλίθια στιγμή, από κάπου, δεν ξέρω από πού, έρχεται και μπαίνει μέσα μου και με πονάει και θέλω να βογγήξω από τον πόνο αλλά το κρατάω. Δεν επιτρέπεται. Δεν γίνεται να φωνάξεις εδώ. Δεν πρέπει να βγάλεις κανένα συναίσθημα. Δεν έχεις το δικαίωμα. Κάθε μέρα την ίδια ώρα. Σαν κατάρα που κατατρώει τα σπλάχνα μου. Γάμησέ μου τη ζωή. Θα το αντέξω μόνο και μόνο επειδή θα το κάνεις εσύ. Κάθε μέρα τη ίδια ώρα. Τώρα είναι η ώρα. Οι αναβολές είναι για τους ηλίθιους. Στάσου μπροστά και μίλα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο και οι λέξεις θα κολλάνε, αλλά πρέπει. Τώρα. Πρέπει. Κοίταξε τη μούρη σου στον καθρέφτη. Κοίτα και πες μου τι βλέπεις. Είσαι εσύ; Τώρα. Πάρε τσιγάρο και πες μου. Είσαι εσύ; Σε αναγνωρίζεις; Ξέρεις τι είναι αυτό το δωμάτιο; Μια ζωή. Ολόκληρη. Μια ζωή χαμένη σε τέσσερις τοίχους και ένα παράθυρο. Βάσανο το παράθυρο. Ξέρεις τι είναι να κοιτάζεις τους γείτονες, τις ζωές τους, γιατί δεν έχεις δικούς σου να δεις. Τώρα είναι η ώρα. Ένας καναπές, μια λάμπα και ένα γραφείο είναι η μόνη σου περιουσία κι αυτή λειψή. Τώρα. Το τηλέφωνο έχει σταματήσει να χτυπάει. Μπορεί να το έσπασα και να μην το θυμάμαι. Ο δρόμος δεν βγάζει ποτέ ανθρώπους από εδώ. Είναι σαν καταραμένο αυτό το μέρος και έπεσε σε μένα ο κλήρος να το φροντίζω. Και το φρόντισα όλη μου τη ζωή. Μια ζωή…τι ζωή…; Για ποια ζωή μου μιλάς; Η ζωή είναι προνόμιο άλλων, όχι για μας. Εμείς έχουμε το δωμάτιο. Κοίτα γύρω σου και πες μου τι βλέπεις. Το δωμάτιο έγινε η ζωή μας κι αυτό γιατί δεν τολμήσαμε να βγούμε απ’αυτό. Από μικρός μεγάλωνα με ένα φόβο. Μην κάνεις λάθος…μην κάνεις λ ά θ ο ς…Και δεν έκανα. Δεν έκανα κανένα λάθος. Δεν έχω να θυμάμαι κανένα λάθος. Ξέρεις τι είναι να μην έχεις να θυμάσαι; Οι κουρτίνες στο δωμάτιο ήταν πάντα κλειστές. Μη μας βλέπουν οι γείτονες. Λες και κάναμε μασωνίες μέσα και δεν έπρεπε να μας δει κανείς. Μια φορά διανοήθηκα να τραβήξω την κουρτίνα λίγο και μαζεύτηκαν όλοι να δουν. Έχω τρία μολύβια μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Δεν γράφει κανένα. Αρνούνται. Το βράδυ, παίζει μια απαλή μουσική και ένα αμυδρό κόκκινο φωτίζει το ταβάνι του δωματίου. Δεν είμαι ποτέ μόνος το βράδυ. Φτιάχνω ανθρώπους και τους μιλάω, τους ερωτεύομαι και αγαπάω κάτι σκιές που δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί να τις δει κανείς, μόνο εγώ. Οι άλλοι λένε πως είμαι ζαβό, αλλά δεν είμαι. Απλά ζω στο δωμάτιο. Εδώ μέσα η Δευτέρα ξημερώνει από την Κυριακή και ξανά Δευτέρα και ξανά Δευτέρα και ξανά…Τώρα είναι η ώρα. Κάνω μπάνιο κάθε μέρα και αγγίζω τα χέρια μου, τα πόδια μου, το κεφάλι μου, για να μην ξεχνάω ότι υπάρχω. Έφηβος, ανά τους αιώνες. Αρνούμαι να μεγαλώσω για να μη θυμηθώ πως. Και πότε. Καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο χωρίς κανένα λόγο. Αλλά ξέχασα, ζω στο δωμάτιο και εδώ μέσα δεν υπάρχουν λόγοι. Ο παραμικρός ήχος μπορεί να μου θυμίσει ζωή και να με κάνει να πιω μέχρι αηδίας. Η παραμικρή κίνηση. Κάθομαι και χαζεύω τις γάτες. Κι αν κάποια στιγμή μια απ’αυτές με κοιτάξει χαίρομαι σαν μικρό παιδί και θέλω να την κάνω φίλη μου. Φίλη μου για μια ζωή. Κι αν μου πεθάνει θα κλαίω. Ερωτεύτηκα. Πόνεσα. Μίσησα. Έχουν ποτίσει οι τοίχοι από γέλια, φωνές, κλάματα. Όλα σιωπηλά. Σσσς…Μην ακουστεί το παραμικρό συναίσθημα. Σσσς….Μπορείς να γελάσεις, αλλά από μέσα σου, μπορείς να κλάψεις, αλλά από μέσα σου, μπορείς να φωνάξεις, αλλά από μέσα σου. Κι όταν το από μέσα βγει. Θα γίνει βουνό. Θα γίνει ποτάμι. Θα γίνει καταιγίδα και κεραυνός και θα διαλύσει τους τοίχους, τον καναπέ και τη λάμπα και δεν θα υπάρχει πια δωμάτιο και τότε θα είμαι γυμνός. Τώρα είναι η ώρα. Σαν μια μάζα ανθρώπων, που η κραυγή τους ξεκινάει σιωπηλά σαν λειτουργία το Πάσχα και γίνεται…και γίνεται κύμα και σε παρασύρει. Τώρα είναι η ώρα. Τώρα που οι τοίχοι άρχισαν να ξεφτίζουν. Τώρα που το δωμάτιο βαριανασαίνει. Τώρα που έχει ήλιο έξω. Κοίταξε λίγο τον καθρέφτη. Τι βλέπεις; Έχει είδωλο; Τώρα είναι η ώρα…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Δεν το ήξερα. Συγνώμη…δεν το ήξερα. Δεν…κοίτα τα μάτια μου…

ΑΝΤΡΑΣ : Δεν μπορώ.

ΓΥΝΑΙΚΑ : Κοίτα τα μάτια μου…

ΑΝΤΡΑΣ : Δεν μπορώ…

ΓΥΝΑΙΚΑ : Δεν κλαίνε. Είναι τόσο χαρούμενα, που μπορούν να σε σκοτώσουν. Δεν κλαίνε τα μάτια μου. Κοίτα. Μια στιγμούλα κοίτα. Αν ήταν τώρα να πω την αλήθεια δεν θα σταματούσα. Δεν θα μπορούσα να σταματήσω. Δεν θα μπορούσα να σταματήσω. Δεν θα μπορούσα. Μόνο τώρα μπορώ. Δεν ήξερα. Συγνώμη δεν ήξερα. Δεν ήξερα συγνώμη.

ΑΝΤΡΑΣ : Δεν μπορώ.

(Όση ώρα η Γυναίκα λέει το μονόλογο ο άντρας συνεχίζει το «Δεν μπορώ» χαμηλόφωνα)


ΓΥΝΑΙΚΑ : Κοίτα με λίγο. Κοίτα με. Λίγο. Δεν σου ζητάω να με λατρέψεις. Δεν σου ζητάω να με φιλάς στο στόμα. Δεν θέλω το κορμί σου. Δεν σου ζητάω. Μόνο μια στιγμή να με κοιτάξεις στα μάτια. Κοίτα με. Ήμουν γυμνή σε κάποιο κρεβάτι και ένα σώμα δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου. Το έσπρωχνα να πέσει στο πάτωμα. Δεν φορούσα τίποτα. Το στήθος μου άγγιζε ένα σώμα παγωμένο και νομίζω νεκρό. Ήμουν τελείως γυμνή. Ξέρεις, λένε πως ο άνθρωπος αγαπάει. Ο άνθρωπος αγαπάει. Κοίτα με. Μένει μια μόνο κραυγή να βγάλω για να σε κάνω να γυρίσεις στο μέρος μου. Πάρε με από εδώ. Δεν αντέχω να είμαι εδώ. Φοβάμαι τη νύχτα που θα έρθει και τα χέρια που θα αγγίξω και θα πρέπει να τα φιλήσω και να τα χώσω βαθιά μέσα μου μήπως και τα αγαπήσω. Φοβάμαι το ποτό που θα πιω και είμαι μόνη. Μόνη, ακούς, τι σου λέω; Μόνη. Πάνω σε μια καρέκλα δεμένη, μόνη, να μην μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, τα χέρια μου, τα μάτια μου, το μυαλό μου. Μόνη. Δεμένη. Θα ανοίγω μόνο τα πόδια μου και δεν θα βλέπει κανείς ψυχή. Δεν θα μπορεί να δει κανείς μέσα μου. Θα γαμάω την κουβέντα για να μην πω την αλήθεια. Θα γαμιέμαι μόνο με ένα σώμα κρύο και μάλλον πεθαμένο. Δεν θέλω να είμαι μόνη. Δεν σου το έχω πει ποτέ αλλά…Όχι! Ούτε τώρα πρέπει να σου το πω. Δεν πρέπει. Δεν θέλω. Θέλω. Αλλά πως; Πώς να σου πω, την αλήθεια αφού κι αυτή μπορεί να είναι ψεύτικη; Τι να σου πω να πιστέψεις αφού τα μάτια μου δακρύζουν αλλού; Τι να σου κάνω να με πιστέψεις. Κάποτε άκουσα μια αντρική φωνή να λέει το όνομά μου και χάρηκα. Νόμιζα πως από κάπου ήρθες να με πάρεις και να ταξιδέψουμε και να σου πω τα τραγούδια μου και να σου δώσω τα φιλιά μου, αλλά η φωνή δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα μικρό κασετόφωνο που μου μιλούσε τα βράδια. Δεν ήσουν εσύ. Εσύ. Δεν ήσουν. Και πάλι ξάπλωσα στο κρεβάτι και δόθηκα ολόκληρη σαν πηγή σε κάποιον και πέρασε η νύχτα μου και δεν σε ξέχασα, αλλά δεν ήθελα και να σε θυμηθώ δεν θέλω να σε θυμάμαι. Συγνώμη…

buzz it!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Χρυσά μαλλιά στο σκουπιδότοπο...

Μια βραδιά. Σαν βάρδια πλοίου. Σαν έργο αναγκαστικό που όλο γυρίζει να σου θυμίσει κάτι. Μια βραδιά. Το μπαρ γεμάτο και τα μπουκάλια να αδειάζουν το ένα μετά το άλλο. Θα πιω να μεθύσω και θα χαθώ μέσα στους καπνούς. Μια βραδιά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Απλά μια βραδιά. Σαν έρωτας είναι που τον κόψανε άδικα πριν κάνει το τελευταίο του βήμα. Η μουσική απαλή και το μισοσκόταδο δεν με αφήνει να δω καθαρά. Με κοιτάζουν. Βλέπουν μάλλον τον πόνο. Μπορούν να τον δουν. Η αγάπη μου η άδικη δίπλα να μου κρατάει το χέρι και να μου δίνει κουράγιο για λόγο που δεν ξέρει και είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήθελε να μάθει ποτέ. Απαλό φιλί και μια σταγόνα ουίσκι να μου λερώνει το πουκάμισο. Ένα μάτι να κλείνει κι ένα να ανοίγει και ο λόγος μου συμβόλαιο. Μένω και παραμένω σιωπηλός στο μπαρ. Λιώνει η νύχτα έξω και βλέπω το πρώτο φως της μέρας μακριά από το πρώτο φως που ξημερώνει αλλού. Δεν είναι το ίδιο. Συνεχίζω να πίνω μέχρι να γίνω στουπί και να μη βλέπω μπροστά μου. Απλή συνήθεια είναι. Σήμερα δεν σου μίλησα. Σήμερα δεν την έζησα τη μέρα. Είναι απαλό το χέρι σου. Είναι δροσερό. Είναι όμορφα τα μάτια σου, φέγγουν, βλέπω αγάπη μέσα τους. Είναι όμορφα τα μαλλιά σου, χρυσά. Με αγγίζουν. Είναι σαν χρυσάφι που βρίσκεται πάνω σε σκουπίδια και ξεχωρίζει. Βλέπω αγάπη. Βλέπω…Δεν βλέπω μπροστά μου από το μεθύσι. Δεν θέλω να δω. Μακάρι να μπορούσα να σε λατρέψω. Μακάρι να μπορούσα να σε δω σαν αγάπη. Μακάρι να είχα τη δύναμη να το κάνω. Δν μπορώ όμως. Δεν ήρθες στο χρόνο. Μπορείς να φύγεις για να προστατευθείς. Δεν είμαι για σένα. Μέθυσος, ξενύχτης, ηλίθιος, ερωτευμένος. Δεν είμαι για σένα. Βρες το χρυσάφι στο κέντρο της γης. Βρες τη δύναμη να φύγεις. Βλέπω στο μπαρ, τα χρυσά μαλλιά να μου μιλάνε και θέλω να φωνάξω, να κλάψω και να μην βγω ποτέ από την τρύπα μου. Δεν…δεν είμαι για σένα. Μια καρδιά που ανήκει αλλού, που χαρστηκε πριν αιώνες και τώρα σιγοσβήνει σε άλλη αγκαλιά. Δεν…δεν μπορώ άλλο. Δεν θέλω άλλο. Μείνε μακριά μου. Μην έρθεις ξανά στο μπαρ. Μην έρθεις. Εγώ έκανα ένα ταξίδι να βρω τη ζωή μου και τη βρήκα. Δεν θα τη χαραμίσω για ένα γλυκό φιλί δικό σου. Δεν θα την πετάξω. Δεν ζω εδώ πια. Μπορεί να με βλέπεις και με ξέρεις και να σου πειράζω το λαιμό και να σου λέω τις φιλοσοφίες μου και να είμαστε κάτω από το πάπλωμα αγκαλιά και να με φιλάς και να μου δίνεσαι και να προσπαθώ να σε θέλω και να σου λέω ότι είναι μια ζωή παράξενη και να σου λέω αστεία για να περνάς καλά και να σε κρατάω και να με κρατάς και να με φιλάς και να νοιώθω ότι νοιώθεις αλλά να μη νοιώθεις ότι δεν νοιώθω και να μου λες για ταξίδια και γέλια και έρωτας που θα κάνουμε μαζί και να ξέρω ότι μαζί δεν θα ταξιδέψουμε ποτέ. Εγώ ταξιδεύω μόνος και πάω κάπου που δεν πρέπει να πάω. Μείνε μακριά μου. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ. Μη μου κρατάς τα χέρια, μη με φιλάς, μη μου ζητάς να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί. Σταμάτα να με κοιτάζεις σαν να είμαι θαύμα, μη μου δίνεις ζωή αν δεν θες να σου κλέψω τα πάντα και να φύγω. Δεν χρειάζεται να μου λες για σένα, μη με κοιτάς. Εγώ έχω κάνει ταξίδι και το έκανα μόνος. Μόνος! Και βρήκα τη ζωή. Δεν αντέχω χωρίς ζωή. Δεν μπορώ. Δεν την έχω και ξέρω πως πονάω. Μη μου μιλάς, εσύ, για τα μικρά μας μυστικά και μη μου δείχνεις αγάπη. Μη μου δείχνεις αγάπη. Δεν αντέχω να μου δείχνεις αγάπη. Θέλω να φύγω και δεν έχω φτερά. Μου τα έκοψαν στη γέννα. Θέλω να καταστρέψω και δεν έχω τη δύναμη. Μη μου ζητάς. Δεν θα κάνουμε ποτέ μαζί το ταξίδι. Το κάνω με άλλη. Κάπου μακριά και δεν σε αφήνω να μπεις. Δεν θα σε αφήσω ποτέ. Είναι αλλού η ζωή. Και την έδωσα και δεν θα τη ζητήσω πίσω. Δεν θα κλάψω για σένα ποτέ. Είναι αλλού η ζωή. Δεν θα την έχω ποτέ αλλά είναι αλλού. Ξημέρωσε…έλα να σε πάρω μια αγκαλιά. Ξημέρωσε. Ας βγούμε από το μπαρ. Δεν βλέπω μπροστά μου να το ξέρεις…θα με κουβαλάς πάλι. Που αφήσαμε το αμάξι; Στάσου να πάρω μια μπύρα για το δρόμο. Έτσι, μήπως διψάσουμε.

buzz it!

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

Γυναίκα....

Γυρίζει το δωμάτιο. Οι τοίχοι. Όλα. Γυρίζουν. Στάσου. Μια στιγμή στάσου και μετά φύγε. Δακρύζουν τα κάδρα, το κρεβάτι τρέμει. Εκεί που κρεμούσες τα ρούχα σου υπάρχουν μόνο δύο μικρά τέρατα να μου θυμίζουν τη ύπαρξή σου. Μια στιγμή στάσου. Μια στιγμή. Το άρωμα που φύλαγα καλά στο συρτάρι μου έχει αρχίσει να ξεθυμαίνει. Το δικό σου άρωμα. Τα μαλλιά, τα νύχια, οι φλέβες του λαιμού σου, τα πόδια σου, το στήθος σου. Χάνονται. Σβήνουν. Τα κάδρα…Μια φωτογραφία που βγάλαμε αγκαλιά δεν υπάρχει. Κάπου την πήρε ο άνεμος και την ψάχνω τώρα, χρόνια. Χρόνια. Μια στιγμή στάσου. Μια στιγμή, για ένα τσιγάρο και φύγε. Γυρίζει. Μια στιγμή. Κάπου είχα κρύψει ένα μπουκάλι, εδώ, πίσω από τα βιβλία μου. Δεν το βρίσκω. Ένα μπουκάλι θλίψη και υπομονή. Ζήτα μου να μην πιω. Ζήτα το να το κάνω. Θα καπνίσω. Τρεμοπαίζει το φως και νομίζω πως λυπάται κι αυτό. Το πρωί σήκωσα τα σκεπάσματα και βρήκα από κάτω ένα ξένο σώμα. Τρόμος. Θυμάσαι; Σου είχα μιλήσει για ζωή. Για ποια ζωή; Για τι ζωή; Πάντα κολλούν επάνω μου όσα μισώ και σιχαίνομαι και φεύγουν, φεύγουν ακούς; Φεύγουν αυτά που θέλω. Αυτά που αγαπάω φεύγουν. Και μένω μόνος με αν ξένο σώμα, άγνωστο. Δεν με γνωρίζω πια. Δεν υπάρχω πια. Μένω σε ένα κέντρο που όλα περνούν γύρω μου και δεν με αγγίζουν. Μόνο κάποιες στιγμές ακούω κάποιους θορύβους ή βλέπω κάποιες λάμψεις που κι αυτές σβήνουν σαν το πρόσωπό σου, σαν τα μάτια σου. Σβήνουν και μαζί τους κάθε ελπίδα ύπαρξης. Μόνος. Αγκαλιά με ένα μπουκάλι τζιν, να πίνω και να σφαδάζω από τον πόνο. Δεν μιλάω. Δεν μίλησα ποτέ. Δεν είχα το κουράγιο. Θα με καταστρέψω για να ζήσω πιο πολύ. Για λίγο. Δώσ’μου φωτιά. Δώσε. Άκουσε με. Κλείσε τα ματάκια σου. Όνειρό μου, κλείσε τα μάτια. Ξάπλωσε στο δικό σου κρεβάτι, κοίτα τους δικούς σου τοίχους, αγάπα τους δικούς σου εφιάλτες. Ξένα χάρια πιάνουν τα χέρια μου. Ζαλίζομαι. Γυρίζει το δωμάτιο. Μη φεύγεις ακόμη. Μείνε για λίγο. Το λέω και θα το λέω όσο ζω. Μη φύγεις. Μείνε για λίγο πάνω σ’αυτό το στρώμα κι ας κάνουμε έρωτα για μια τελευταία φορά. Να με κοιτάς στα μάτια όμως. Θέλω να θυμάμαι. Να θυμάμαι τα μάτια και το λαιμό, και την πλάτη και τα χέρια και τα μαλλιά και το μέτωπο που ιδρώνει πάνω μου. Πάρε αυτό το λευκό μαντίλι. Κράτησε το. Δικό σου. Σκούπισε τον ιδρώτα σου. Δικό σου. Για μια φορά. Τελευταία. Μείνε. Άκου. Άκου πως φυσάει ο αέρας και πως κλαίει η βροχή. Κοίτα πως τα δέντρα γίνονται φράχτες και οι πέτρες τοίχοι, να μην περάσεις. Η πόρτα μου δεν λέει να ανοίξει. Φοβάται την είσοδο κάποιου ξένου. Κάποιας άλλης φωνής. Κάποιων άλλων ματιών. Που δεν θα δακρύζουν, δεν θα γελάνε, δεν θα μου κάνουν γκριμάτσες. Η πόρτα μου φοβάται. Μείνε. Έλα να κάνουμε μαζί σχέδια. Μαζί; Αστεία. Λέω αστεία. Μαζί; Σχέδια; Αστεία. Λέω αστεία. Μόνο λέξεις μαζί. Μόνο όνειρα μαζί. Μόνο σκέψεις μαζί, αλλά όχι ζωή. Όχι χέρια ακουμπισμένα στην ίδια κουπαστή πλοίου, όχι μάτια στο ίδιο θεωρείο θεάτρου, όχι πόνοι και καημοί και γέλια και τραγούδια και πλήξη και φόβο και αγάπη και έρωτα και ενθουσιασμό και απογοήτευση και γέλια και δάκρυ και βαρεμάρα και ταξίδια και καφέδες και ποτά και τσιγάρα και βόλτες και μουσικές και παιχνίδια. Αυτά όχι μαζί. Αυτά με ξένα σώματα και αποτρόπαιες αυταπάτες. Ζω. Ναι, τώρα ζω. Είμαι μέσα στο πλήθος ίδιος. Όμοιος με γουρούνι. Φοράω στολή. Έχω κι εγώ ότι κι οι άλλοι. Είμαι ένας δειλός. Είμαι ένας μαλάκας. Δεν είμαι δυνατός. Δεν έχω τη δύναμη να σου μιλήσω. Δεν έχω τη δύναμη να σε ξεχάσω κι ας πρέπει. Δεν έχω τα αρχίδια να σου καταστρέψω τη ζωή. Δεν έχω τα αρχίδια να σου κλέψω το παραμικρό αίσθημα. Τώρα έχω ότι και οι άλλοι. Έχω μια καληνύχτα και μια κραυγή να μου κουφαίνει τα αυτιά. Έχω μαύρο στα μάτια μου και σπάει την ηρεμία μου. Δεν είμαι τυφλός απλά δεν βλέπω. Δεν είμαι κουφός, απλά δεν ακούω. Δεν ακούω. Δεν θέλω να βλέπω αν δεν βλέπω εσένα. Δεν θέλω να ακούω αν δεν ακούω εσένα. Δεν θέλω να ξημερώνει αν δεν είμαι πλάι σου. Δεν θέλω να νυχτώνει αν δεν μας βρίσκει αγκαλιά στο κρεβάτι η νύχτα. Δεν θέλω να έχω σώμα αν δεν είναι δίπλα στο δικό μου. Δεν έχω άνθρωπο. Δεν έχω. Έχω ένα ξένο σώμα που χαϊδεύει τα χέρια μου, τα μαλλιά μου, τα μάγουλά μου αλλά δεν μπορεί, δεν ξέρει να χαϊδεύει το μυαλό μου. Και μένει εκεί. Χωρίς χάδι. Χωρίς συμπόνια. Μείνε. Για λίγο ακόμη, μείνε. Ένα τσιγάρο. Κάπου έχω κρύψει ένα μπουκάλι. Το δωμάτιο γυρίζει. Γυρίζει. Για μια στιγμή στάσου….


buzz it!

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Ποτό, τσιγάρο και ένα μπλούζ να κλαίει....

Θα σου δώσω λίγο παραπάνω. Λίγο. Πρόσεξε. Υπάρχει δίπλα μας γκρεμός. Δίπλα μας. Μια κουρτίνα που ανεμίζει, ένας καναπές, κι ένας πίνακας με μια γυμνή που μου θυμίζει. Δεν υπάρχω εγώ στο σκηνικό. Είμαι κάπου έξω. Δεν θυμάμαι να πέρασα ποτέ από εδώ. Δεν υπάρχω. Στα όρια της πλατείας μια μικρή πέτρα σιγοκλαίει και μιλάει με λόγια παράλογα και δύστροπα την απουσία σου. Εγώ δεν υπάρχω. Δεν είμαι εκεί. Ακούω περιγραφές και ζω από τις περιγραφές. Μιλούσα. Έλεγα λάθη. Τα πλήγωνα. Θέλω να πάμε μια βόλτα. Κάπου. Δεν θα σου πω από τώρα που. Κάπου. Μια βόλτα. Μιλάω. Δεν έχω λόγια και μιλάω με φθόγγους. Δεν καταλαβαίνεις αλλά συνεχίζεις να με ακούς. Μην κλαις. Κλαις, το βλέπω. Θα αυξήσω τη δόση της μοναξιάς μου μόνο και μόνο για λίγα δευτερόλεπτά μαζί σου. Δεν σε γνωρίζω. Δεν σε συνάντησα ποτέ. Μόνο σε άγγιξα κάτω από ένα τραπέζι αλλά φοβήθηκα να σε δω στα μάτια. Τα μάτια. Τελικά δεν λένε τίποτα. Ούτε μια αλήθεια. Τίποτα. Τα μάτια, τίποτα. Τίποτα τα μάτια. Ούτε μια αλήθεια. Θέλω να μάθω αλλά φοβάμαι. Θέλω να κλάψω αλλά δεν μπορώ. Θέλω εσένα αλλά έχω μια άλλη που τρώει από τις σάρκες μου και το μυαλό μου. Μου τρώει το χρόνο που σε σκέφτομαι. Πρέπει να κάνω έρωτα μαζί της. Πρέπει να μιλάω με αυτή γιατί με σένα απαγορεύεται. Δεν μας το επιτρέπουν. Πρέπει να σε έχω αλλά έχω μια άλλη μικρή τίγρη που με σκοτώνει κάθε μέρα και με πληγώνει και με βασανίζει και μου μιλάει και θέλει να με αγαπάει και θέλει να με κλείνει σε χρυσή φυλακή και θέλει να μου επιβάλει τον έρωτά της και θέλει να μου πάρει το μυαλό και να μου το κάνει θρύψαλά κι εγώ αγαπάω εσένα και ματώνω με μια άλλη και πεθαίνω. Και της μιλάω και της μιλάω και την αγγίζω και την αγαπάω με το ζόρι και ξαπλώνω μαζί της εκεί που πρέπει να ξαπλώνεις εσύ και την αγαπάω με το ζόρι γιατί με σένα δεν επιτρέπεται. Μη φοβάσαι. Μη φοβάσαι. Αν φοβηθείς, εγώ είμαι καταδικασμένος. Κι εσύ είσαι χαμένη εδώ και μέρες και δεν σου έχω μιλήσει και από την τελευταία φορά που σε είδα έχουν περάσει χρόνια και αιώνες και σου γράφω. Σου λέω τραγουδάκια με στίχους απλούς και σου μιλάω όταν κοιμάμαι δίπλα σε ένα πτώμα και δεν το θέλω αλλά πρέπει και δεν σταματάω να κοιτάζω μια ξεχασμένη φωτογραφία που τη βγάλαμε μαζί κι έβλεπα τα μάτια σου να κοιτάζουν το φακό αλλά δεν τον κοιτούσες. Κοιτούσες εμένα. Μόνο εμένα. Κι εγώ τώρα κοιτάζω μια άλλη μια γριά μια πεθαμένη μια που δεν θέλω και δεν σταματάω να την κοιτάζω για να μπορέσω να την αγαπήσω αλλά δεν μπορώ γιατί θέλω εσένα αλλά είπαμε με σένα απαγορεύεται, δεν επιτρέπεται δεν το θέλει κανείς αλλά τι να κάνω που γεννήθηκα άνθρωπος και θέλω και νοιώθω και επιθυμώ και μιλάω και μυρίζω όπως όλοι οι άλλοι αλλά δεν είμαι ίδιος. Εγώ σου λέω αστεία και γελάς και πεθαίνεις και πίνουμε ποτά και θολώνεις και μου λες ότι με αγαπάς και μένω για λίγο ακόμη μαζί σου γιατί δεν μπορώ, δεν μπορώ να φύγω και παραληρώ και παραληρώ και μεθάω εγώ περισσότερο και μου λες μην πίνεις και δεν πίνω και μου λες να σε αγαπάω και σε αγαπάω και μου λες τι να κάνω και σου λέω ναι, μόνο σε σένα. Μόνο για σένα κάνω το χαζό. Δεν καταλαβαίνω. Μένω με ένα πτώμα. Μια γριά. Εσύ δεν μπορείς να είσαι εδώ. Είναι μακριά ο παράδεισος αγάπη μου και που θα τον φτάσουμε και που θα τον βρούμε; Δε θα σου πω για τα πρωινά που ξημερώνουν μεσάνυχτα δεν θα σου πω για τα μικρά όνειρα και τις μεγάλες κουβέντες. Δεν τα αντέχεις αυτά και θα με ρωτήσεις αν είναι αλήθεια και δεν θέλω να σου πω ότι είναι και δεν θέλω να σε πείσω αλλά θέλω να χώσω τα δόντια μου βαθιά στο δέρμα σου και να σε κρατήσω έτσι μέσα στον πόνο και να μην μπορεί κανείς να σε πάρει. Δεν θα σε πάρει. Μπορείς να ξυπνάς όπου θέλεις, να μιλάς με όποιον θέλεις να κοιμάσαι με όποιον θέλεις να κάνεις έρωτα με όποιον θέλεις να φιλάς όποιον θέλεις, αλλά να ξέρεις πως μαζί μου θα ξυπνάς το πρωί, μαζί μου θα πληγώνεσαι, μαζί μου θα κλαις, μαζί μου θα γελάς, μαζί μου, μαζί μου θα ζεις, μαζί μου θα αγαπάς, εμένα θα ερωτεύεσαι, κι ας είμαι άλλος κι ας μην έχω το όνομά μου, θα είμαι μέσα σου πάντα, στο μυαλό σου στην καρδιά σου, στα χέρια σου , στα νύχια σου, στα μαλλιά σου παντού. Και θα υπάρχω γιατί θέλεις και θα ξυπνάμε σε διαφορετικά στρώματα και διαφορετικές αγκαλιές αλλά σε μένα θα λες καλημέρα και στη δική μου αγκαλιά θα φοβάσαι. Κι αν πέφτεις κάποιες νύστες στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας εγώ θα είμαι από κάτω και θα σε περιμένω να μην χτυπήσεις και να ξέρεις θα έρθω να σε βρω να κοιμάσαι και θα σου κλέψω τα όνειρα γιατί μου ανήκουν. Μου ανήκουν. Είναι δικά μας. Έχω κι εγώ μερίδιο σε αυτή τη ζωή. Είναι δική μας. Εγώ σου παρέδωσα τη δική μου και σου είπα να την κάνεις ότι θέλεις. Τώρα είναι η σειρά σου. Θέλω, φοβάμαι και ακούω μουσική και πληγώνομαι και φοβάμαι και θέλω και τρομάζω και σου ξαναλέω την αλήθεια και μου λες ότι το ίδιο νοιώθεις και μου λες να μη φοβάμαι και σου λέω…..

buzz it!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Ο μεγάλος σουρεαλιστής.

Αndre Breton(1896-1966):

Επιμένω να διευκρινισω ότι, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να
δυσπιστούμε για τη λατρεία ανθρώπων, όσο μεγάλοι κι αν φαίνονται πως είναι.

Έχω μια γνώση πάρα πολύ ασταθή για την συνέχεια της ζωής ώστε να
θεωρήσω σαν καλύτερες στιγμές μου τις στιγμές κατάθλιψης, νωχέλειας. Θέλω να σιωπά κανείς, όταν παύει να συναισθάνεται. Και να καταλάβετε ότι δεν κατηγορώ
την έλλειψη πρωτοτυπίας για την έλλειψη πρωτοτυπίας. Λέγω μόνο πως δεν καταγράφω
τις μηδαμινές στιγμές της ζωής μου, ότι εκ μέρους κάθε ανθρώπου είναι ανάξιο να αποκρυσταλλώνει
εκείνες που του μοιάζουν τέτοιες.

Η δύστροπη μανία που συνιστάται στο να ανάγεται το άγνωστο στο γνωστό, σ’αυτό
που είναι δυνατό να ταξινομηθεί, λικνίζει τα μυαλά.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως στο δρόμo της επανάστασης μπορεί να
υπάρχει δεξιά και αριστερά.

Πιστεύω στη μελλοντική λύση αυτών των δύο καταστάσεων, κατ’επίφαση τόσο
αντιφατικών, που είναι το όνειρο και η πραγματικότητα, σ’ένα είδος απόλυτης
πραγματικότητας (surrealite), υπερπραγματικότητας, αν μπορεί κανείς να πει κάτι
τέτοιο.

Aν υπάρχει μια ιδέα που ξέφυγε, μέχρι σήμερα από κάθε προσπάθεια για μείωση,
που αντιστάθηκε, στους μεγαλύτερους πεσιμιστές, νομίζουμε ότι αυτή είναι η ιδέα
του έρωτα, που είναι η μόνη ικανή να συμφιλιώνει κάθε άνθρωπο, στιγμιαία ή όχι,
με την ιδέα της ζωής.

Στο σουρεαλισμό η γυναίκα θα έχει αγαπηθεί και τιμηθεί σαν τη μεγάλη υπόσχεση
που εξακολουθεί να υπάρχει κι αφού εκπληρωθεί. Το σύμβολο προτίμησης που δίνεται
σ’αυτήν και που αξίζει για έναν μόνο(ας αναλάβει να το ανακαλύψει ο καθένας)
είναι αρκετό να καταδικάσει τον δήθεν δυϊσμό της ψυχής και της σάρκας. Σε τέτοιο
βαθμό είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο σαρκικός έρωτας είναι ένα με τον
πνευματικό.

buzz it!

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Με ένα τσιγάρο υπομονής σε περιμένω πάλι......

Χτυπάω το πάτωμα με τα παπούτσια μου. Μοιάζει σαν να θέλω να διώξω το μικρό ξωτικό που έβαλες κρυφά. Το χτυπάω με ρυθμό. Τακ τακ τακτακ τακ. Καπνίζω και ένα τσιγάρο υπομονής. Μόνο τέτοια τσιγάρα κάνω. Υπομονής. Ο τοίχος έχει μαυρίσει λίγο και δεν μου κάνει πια εντύπωση. Ο τοίχος...Το παράθυρο…Με δυο κάγκελα θα γινόταν καλύτερη φυλακή απ’ότι είναι. Θα το φροντίσω με τις πρώτες βροχές. Δεν σου μίλησα σήμερα. Όχι ότι δεν είχα το κουράγιο, αλλά να…Κάτι περίεργες λέξεις μου είχαν καρφωθεί στη γλώσσα. Οι μισές μιλούσαν για χωρισμό κι οι άλλες μισές για αγάπη. Δεν ήξερα ποιες να προφέρω κι έτσι σώπασα. Δεν με έπαιρνε, καταλαβαίνεις. Φυσικά και καταλαβαίνεις. Να σου βάλω καφέ; Έχει κρυώσει αλλά μπορώ να τον ζεστάνω αν θέλεις. Να σου βάλω καφέ; Κάτσε όπου βρεις. Θα μαζέψω λίγο τα ρούχα που τα πετάω όπου βρω και θα σου κάνω χώρο. Κάτσε. Πάρε τσιγάρο. Χαμογέλα μου. Μην είσαι κατσούφα. Χαμογέλα. Κοίτα εμένα. Κοίτα πως το κάνω και κάνε το ίδιο. Ανοίγεις ελαφρά το στόμα, μέχρι να φανούν τα δόντια σου. Να, έτσι. Βλέπεις; Δεν χρειάζεται να νοιώθεις κάτι, απλά άνοιξε, να φανούν τα δόντια σου. Αυτό λέγεται χαμόγελο. Το κάνεις πολύ ωραία. Σαν να το κάνεις χρόνια είναι. Μείνε να σε βγάλω μια φωτογραφία. Θέλω να κρατήσω αυτή τη στιγμή για πάντα. Να σου βάλω καφέ; Αχ…βάλε κι εσύ λίγο μουσική. Κάτι να ακούγεται. Σιγά. Βάλε ότι θέλεις. Νομίζω ότι σήμερα είμαι χαρούμενος. Νομίζω. Αν χαρά είναι αυτό που θυμάμαι, που κάνει τους ανθρώπους να κάνει φρουτ φρουτ η καρδιά τους, τότε είμαι χαρούμενος. Χαχα! Τώρα το βουλώνω, γιατί δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω. (Παύση) Μάτια είναι αυτά; Σαν φλόγες μοιάζουν. Δυο μικρές φλογίτσες που καίνε τα δικά μου μάτια. Αχ, μην τα κλείνεις… μην τα κλείνεις…Θέλω να με κοιτάς. Να με κοιτάς πάντα. Για πάντα. Τρέμουν τα χείλη σου; Να εδώ δεξιά, έτρεμε. Τρέμουν…Και τα δικά μου τρέμουν. Αλλά εγώ το κρύβω. Ξέρω να το κάνω. Δε θα σου το μάθω όμως αυτό. Τρέμουν. Χαμογέλα μου. Όπως σου έμαθα. Χαμογέλα. Η ζωή είναι ωραία. Εσύ μου το είπες. Εσύ μου το είπες πρώτη. Η ζωή…ωραία. Ας είναι φυλακή, βλέπω ουρανό. Να, κάνω έτσι και βλέπω. Πιάσε μου τα χέρια. Είναι ζεστά. Είναι απαλά. Είναι τα χέρια του Θεού. Έτσι πρέπει να είναι και τα δικά του. Σαν τα δικά σου. Να αγγίζουν σαν τα δικά σου, να ζεσταίνουν σαν τα δικά σου. Φίλησέ με. Φίλα με. Φίλα με. Φίλα με. Αγκάλιασε με, σφίξε με. Κι άλλο! Γιατί δεν πίνεις τον καφέ σου; Σου τον ζέστανα, θα κρυώσει. Δεν είναι ωραίος κρύος. Πιες. Να σου πω μια ιστορία; Θέλεις; Θέλεις να κοιμηθείς με μια ιστορία; Θα σου την πω ψυφηριστά. Μην την ακούσουν οι άλλοι… Μια φορά κι ένα καιρό, λέει, υπήρχαν δύο άνθρωποι. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Άγνωστοι….κοιμήθηκες; Κοιμήθηκες; Δεν τελείωσε η ιστορία. Δεν τελείωσε. Μην κουραστείς να μ’αγαπάς. Κοιμήσου. Εγώ θα μείνω εδώ για λίγο ακόμη. Θα σε έχω αγκαλιά και θα σου πω την ιστορία κι εσύ θα την βλέπεις στον ύπνο σου. Κοιμήσου. Ξέρεις, μερικές φορές τα όνειρα, γίνονται πραγματικότητα και άλλες μένουν όνειρα. Σσσς μην ακούσει κανείς. Αυτή η ιστορία, έγινε πραγματικότητα. Σσσς…Αλλά αυτή η ιστορία, θα μείνει όνειρο;

buzz it!

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Ταξίδι μιας μέρας.....

Δείξε μου το δρόμο. Μη με αφήσεις μόνο τώρα. Δεν το αντέχω το τώρα. Μίλα μου και δείξε μου το δρόμο. Θυμάμαι ένα λευκό φως που έπεφτε πάνω σου. Ήταν βράδυ. Κυριακή. Ξημέρωνε. Θα σταματούσαμε για σάντουιτς και κοκα κολα αλλά δεν πήγαμε. Θα μιλούσαμε αλλά δεν μιλήσαμε. Θα με αγαπούσες αλλά δεν με αγάπησες. Ακούω τη μουσική μας. Τη δική μας. Αυτή που έβγαλαν τα κορμιά μας με την πρώτη αγκαλιά. Δεν είναι λυπητερή μουσική. Χαρούμενη είναι. Ακούω τη μουσική που έβγαλαν τα κορμιά μας. Κάτι σαν γουργουρητό γάτας. Σου αρέσουν οι γάτες. Θα σου χαρίσω μια να με θυμάσαι. Κάπνισε μαζί μου. Δεν έχω τι άλλο να κάνω και καπνίζω συνέχεια και πίνω ποτά και καπνίζω και με βρίζουν οι φίλοι που σε ερωτεύτηκα και μου λείπει το φως το λευκό που σε φώτιζε εκείνη την Κυριακή και δεν μου αρέσει η γεύση της μέρας και θέλω να περάσουν οι μέρες και τα χρόνια και να σμίξουμε ξανά. Και να σε πάρω πάλι αγκαλιά και να μη φοβάμαι και να σε νοιώθω πάλι κολλημένη πάνω μου και να μην τρέμω και να σου μιλάω και η ανάσα σου να είναι άγρια και πνιχτή μέσα στο αυτί μου την ώρα που με φιλάς και να μένω ξύπνιος για να συντροφεύω τον ύπνο σου και να μην περνάει από το μυαλό μου ότι θα φύγω και αλήθεια δεν θα φύγω. Θα μείνω για πάντα. Για πάντα καθισμένος στο παγκάκι που καθίσαμε με τα υπέροχα πόδια του φεγγαριού που έσμιγαν σαν φρύδια πάνω από το κεφάλι σου και θα σου πω ξανά για τη ζωή που απέφυγα μόνο και μόνο για να είμαι πλάι σου και θα σου πω για τα μικρά αστεράκια που θέλω να κλέψω μόνο για να τα βάλω στα μάτια σου και να ξαναγυαλίσουν όπως τότε και να σου φιλήσω το λαιμό και να ανατριχιάσεις και να μου χαμογελάσεις και να σου χαμογελάσω και να σε σφίξω και να μου πεις φτάνει αλλά ποτέ δεν θα είναι αρκετή μια τέτοια αγκαλιά και να ξημερώσει και να δούμε τον ήλιο και να φάμε τυρόπιτες με κοκα κολα και να σου πω πόσο σε θέλω και να μου πεις για ένα όνειρο που ζεις και να σου πω κι εγώ για το δικό μου και πάλι να με πάρεις αγκαλιά και να μου ψυθηρίσεις στο αυτί πολύ σιγά μη μας ακούσει ο ήλιος ότι με έχεις αγαπήσει λίγο και θα μου δώσεις ένα φιλί στα μάτια που μάλλον κλαίνε και θα σου πω δεν έχω ξανακλάψει και θα με πιστέψεις και θα με φιλήσεις και δεν θα πιω την κοκα κολα μου και θα φύγουμε και θα μείνουμε για λίγο μαζί και θα ακουστεί ο ήχος που θα μας διαλύσει ξανά και πάλι δεν θα ξέρω τι να πω ούτε τι να κάνω, θα είμαι μόνος κι εσύ μόνη και θα φοβάσαι και θα σου λέω μη φοβάσαι έχεις εμένα αλλά θα ξέρεις ότι δεν με έχεις, δεν με είχες ποτέ γιατί δεν υπήρχα. Δεν θα μπορούσα να υπάρχω. Ούτε δίπλα σου, ούτε πουθενά. Είναι όνειρο. Ένα μόνο όνειρο που το χάλασε ένας σπαστικός ήχος που μισώ. Δεν με είχες ποτέ. Δεν θα μπορούσες να με έχεις. Εγώ έχω πεθάνει πολύ πριν σε γνωρίσω. Είμαι νεκρός πριν σε βρω. Δεν σε πρόλαβα. Δεν ήξερα ότι θα έρθεις και πήγα και πέθανα. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Δεν μπορείς να με έχεις. Είμαι νεκρός. Δεν μπορείς. Δεν ήξερα ότι θα έρθεις. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Μην κλαίς. Συγνώμη. Δεν ήξερα και πέθανα. Αν το ήξερα θα άντεχα λίγο παραπάνω. Για λίγο, μόνο για να σε δω. Κι είναι όνειρο. Το χάλασε ο ήχος. Δεν μπορείς να με έχεις. Είναι όνειρο. Δεν μπορείς. Συγνώμη…..


buzz it!

 
GreekBloggers.com