Οι περισσότεροι -ως φυγόπονοι- αποφεύγουμε να δώσουμε έμφαση στο «να πεθαίνεις» της παραπάνω φράσης... Εκεί, όμως, εντοπίζεται η υπέρτατη πνευματική κατάκτηση του ανθρώπου. Στο να μπορεί να μετατρέψει το αναπόφευκτο σε προσωπική βούληση, να μπορεί να γίνει κύριος του θανάτου του. Στον «Ξένο» του Καμύ, θάνατος και ήλιος σχεδόν ταυτίζονται. Αν τον ήλιο τον υποκαταστήσει ένας ηθικός μύθος, η ευτυχία, τότε θα έχει αποκατασταθεί η σύλληψη ενός απ’τα σημαντικότερα έργα του Γάλλου συγγραφέα-στοχαστή και η συγγένειά του με τη παραπάνω φράση του Baudelaire.
Για έναν άνθρωπο χωρίς παρωπίδες δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέαμα από εκείνο που αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα που τον ξεπερνά. Το θέαμα της ανθρώπινης υπερηφάνειας είναι ασύγκριτο. Ο (αντι-)ήρωας του «Ξένου»,ο Μερσώ, θα πεθάνει ασυμβίβαστος κι όχι με τη θέληση του, γιατί είναι επαναστάτης χωρίς ελπίδα. Έχει συνείδηση του τρομερού του πεπρωμένου. Έτσι, ο Καμύ αντιπαραθέτει στην αυτοκτονία την καταδίκη σε θάνατο, που είναι παράλληλα τολμηρή συνείδηση και άρνηση του θανάτου.
Σουρεαλισμός σημαίνει σκάνδαλο, σημαίνει να συνειδητοποιείς το παράλογο και να αντιτίθεσαι στο αλόγιστο. Είναι απαίτηση για μια ανέφικτη διαφάνεια. Θέτει ανά πάσα στιγμή τον κόσμο υπό αμφισβήτηση. Είναι η αισθητοποίηση της επανάστασης, της ελευθερίας και του πάθους. Είναι η διακωμώδηση της βαθιά συνειδητοποιημένης τραγωδίας της ζωής (εξάλλου ο Μπωντλαίρ πριν απ’το θανατό του είχε τέτοια διανοητική εξασθένηση που, όταν κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη, δεν τον αναγνώριζε και τον χαιρετούσε· ενώ τα τελευταία του λόγια μετά από σιωπή πολλών μηνών ήταν για να ζητήσει στο τραπέζι, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, να του δώσουν τη μουστάρδα)· γιατί:
«δεν έχουμε αρχίσει να ζούμε παρά μόνο αφού αντιληφθούμε τη ζωή ως τραγωδία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου