Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Συζήτηση πέμπτη

Θα "έκανες" παιδιά και γιατί (κι αν έχεις ήδη κάνει γιατί έκανες;) ;

buzz it!

9 σχόλια:

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

είναι πολύ όμορφο πράγμα η οικογένεια. πάντα ελεγα πως θέλω να κάνω παιδάκι και μάλιστα πολλά. πάνω απο 3. μετά όμως απο την κατάθλιψη που έπαθα τα αναίρεσα όλα. φοβάμαι να κάνω παιδιά. και αν μου πάθουν κάτι;;;

Σάκης Ρεζίλης είπε...

Κι εγώ πάντα ήθελα να κάνω παιδί. Όσο το δυνατόν περισσότερα. Ίσως ήταν και το επίδομα στη μέση...δεν ξέρω. Αλλά μόλις έμαθα πως η αστυνομία κάνει ντου και διώχνει τα παιδιά των φαναριών, τότε ήταν που έπαθα την κατάθλιψη. Εν τω μεταξύ έχω τα αντίθετο πρόβλημα με την κόκκινη την κλωστή τη δεμένη. Εγώ λέω, πάει καλά, τα έκανα τα παιδιά. Κι αν Δεν μου πάθουν τίποτα; Θα μου μείνουν;;;;

Ανώνυμος είπε...

Εγώ λοιπόν που έκανα παιδί, γιατί ένιωσα ότι είμαι πια σε μια φάση που μπορώ να βάλω λίγο στην άκρη τον εγωιστή εαυτό μου και ν' ασχοληθώ αληθινά με κάποιον άλλο (χωρίς στο μέλλον να περιμένω κανένα αντάλλαγμα) κι ήρθα αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο πιστεύω, φόβο όλων μας, δηλαδή έπαθε κάτι το παιδί μου, έχω μόνο να σας πω, ότι δεν σε παίρνει να σκύψεις το κεφάλι, αλλά η ίδια η ζωή σε σπρώχνει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Η γέννηση αυτού του παιδιού ήταν τραγική στιγμή για μας, γιατί κινδύνευσε να πεθάνει εξαρχής κι έτσι δεν ζήσαμε καθόλου τη χαρά του να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, δεν ήρθαν οι φίλοι μας χαμογελαστοί, δεν αφήσαμε καν τους γονείς μας να φτάσουν κοντά μας, δεν μας έφεραν αστεία μπαλόνια οι γνωστοί μας που να γράφουν "it's a boy", δεν ασχοληθήκαμε με το σε ποιον μοιάζει και γενικώς μαζεύαμε τα κομμάτια μας, για να κατέβουμε κάθε μέρα στην εντατική, όπου οι γιατροί άλλο δεν έκαναν, απ' το να μας προετοιμάζουν για το χειρότερο. Θα σας πω μόνο, ότι ο γιος μου έμεινε συνολικά 9 μήνες στην εντατική, έπαθε δύο ανακοπές καρδιάς, έκανε χειρουργικές επεμβάσεις κι επικίνδυνες εξετάσεις για τις οποίες υπογράφαμε κάθε φορά (και δεν ξέραμε αν θα βγει ζωντανός απ' το χειρουργείο) και χρειαζόταν αναπνευστική υποστήριξη για 16 συνεχόμενους μήνες. Αντέξαμε να τον βλέπουμε με χιλιάδες σωληνάκια και μηχανήματα πάνω του, αντέξαμε να μην τον αγγίζουμε για να μην μολυνθεί, αντέξαμε να μην τον έχουμε πάρει καν αγκαλιά τους πρώτους τέσσερις μήνες της ζωής του, αντέξαμε να τον βλέπουμε με αίματα, ορούς, επιδέσμους, αντέξαμε να παίρνουμε τηλέφωνο κάθε μία ώρα τις μέρες που ήταν άσχημα, για να δούμε αν ζει. Αν τον δείτε σήμερα, στο δρόμο, να γελάει στην αγκαλιά του μπαμπά του, δεν θα καταλάβετε τίποτα απ' αυτά, αλλά εμείς ξέρουμε ότι έχουμε πολύ λούκι ακόμα μπροστά μας. Όλη αυτή η ιστορία τον πήγε πίσω και θ' αργήσει να περπατήσει, να μιλήσει κτλ κτλ. Θα χρειαστεί υποστήριξη και βοήθεια, αλλά είναι απίστευτος μαχητής. Θα τα καταφέρει, είμαι σίγουρη! Δεν σταματήσαμε ούτε για μια στιγμή να πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει κι είμαστε πάντα αισιόδοξοι, πως θα ξεπεραστούν στην πορεία τα όποια προβλήματα ακόμη μας απέμειναν και θα γίνει κάποτε ένα παιδάκι όπως όλα τα άλλα. Σε λίγο καιρό, θα φέρω στον κόσμο και τον αδερφό του κι ελπίζω να του δώσει κι αυτό μια καινούρια χαρά, όσο θα μπορέσει να το καταλάβει βέβαια σαν γεγονός. Έτσι μεγαλώνοντας, δεν θα είναι κανείς απ' τους δυό τους μόνος. Η ζωή μέσα απ' τις δυσκολίες, συνεχίζεται κι αν τη φοβόμαστε, δεν θα ζήσουμε ποτέ αληθινά. Αυτό μόνο να έχετε στο μυαλό σας. Ανθρώπινος είναι ο φόβος, αλλά δεν πρέπει να τον αφήνουμε να μας υποτάσσει. Τολμήστε να ζήσετε με όποιες συνέπειες, γιατί έτσι κι αλλιώς, Άλλος γράφει το σενάριο. Και κάποια στιγμή, που θα γίνετε κι εσείς γονείς, θα καταλάβετε καλύτερα και τη μάνα και τον πατέρα σας και θα τους δείτε μ' ένα βλέμμα που δεν έχετε σήμερα. Θα σας πουν: "ντύσου, μην κρυώσεις" και θα σας πιάσει η συγκίνηση, γιατι τότε θα μπορέσετε να έρθετε σε επαφή με τα συναισθήματά τους και θα καταλάβετε τι είναι για ένα γονιό ακόμη και ένα απλό κρυολόγημα του παιδιού του. Τώρα δεν μπορείτε να τους νιώσετε, το ξέρω, αλλά δεν πειράζει. Θα έρθει η κατάλληλη ώρα. Εκ πείρας σας μιλάω. Να 'στε όλοι καλά και να με συγχωρήσετε που καταχράστηκα το χώρο σας και έγραψα τόσα πολλά. Κρατήστε μόνο αυτό απο μένα: Μη φοβάστε να ζήσετε!!!

Ελευθερία

paperflowers είπε...

Ελευθερία, σέβομαι απόλυτα αυτά που λες αλλά πίστεψέ με, δεν είναι όλοι οι γονείς έτσι, ούτε έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια δύναμη και θέληση να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για τα παιδιά τους.
Κι αυτό το λέω κι εγώ εκ πείρας.
:-)

ΥΓ Καλή δύναμη σε σας, στον πιτσιρικά κ καλώς να δεχτείτε κ το τέταρτο μέλος!!!

Λακων είπε...

Δεν έχω ακόμα παιδιά. Θα ήθελα να αποκτήσω όμως για λόγους προσωπικούς αλλά και με την ελπίδα να βελτιώσω λίγο την ανθρωπότητα. Έστω κατά +2 άτομα..

Ανώνυμος είπε...

Ηρθα να δω το νέο θέμα, κόλλησα με το σχόλιο της Ελευθερίας. Εμεινα να νιώθω ένα μεγάλο τίποτα. Να είστε πάντα γεροί και να τα ξεπεράσετε όλα, γιατί ο Θεός χαμογελά εκεί που υπάρχει αγάπη και σε αυτό το σπιτικό περισσεύει.

Με το καλό να είναι γερό το παιδάκι σας και ο μικρούλης να είσαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό δεν θα θυμίζει σε τίποτα δυσκολίες. Να είστε πάντα ευτυχισμένοι. Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να μπορείς να νοιάζεσαι για κάποιον περισσότρο από τον εαυτό σου, όχι στα λόγια, αλλά με κάθε μόριο της ύπαρξης σου.

Μακάρι να γευτώ κι εγώ κάποτε αυτή την στιγμή χαράς.

Ανέστης Μ. είπε...

Δυστυχώς μόλις τώρα διάβασα το σχόλιο της Ελευθερίας. Και έμεινα κι εγώ όπως υποθέτω οι περισσότεροι που το διάβασαν. Ελευθερία, συγκινητική η δύναμή σου, δεν ξέρω αν είναι το μητρικό ένστικτο ή η δική σου προσωπική δύναμη πάντως το γεγονός που περιγράφεις είναι ιερό. Θα σου πω μόνο ένα απόσπασμα απ'το de profundis του όσκαρ γουάιλντ: "Είναι μια πληγή(η θλίψη) που ματώνει όταν την αγγίζει άλλο χέρι απ'το χέρι της Αγάπηςμ αλλά και τότε ακόμη δεν μπορεί παρά να ματώνει, αν κι όχι πλέον από πόνο"
Αυτά από μένα, με βρίσκει συμφωνo η freedula. Καλώς να δεχτείτε και το νεογέννητο!

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστούμε για τις ευχές σας! Έχετε φιλάκι απ' τον μικρό κι ευχόμαστε απο καρδιάς, να αποκτήσετε υγιή παιδάκια, όταν το αποφασίσετε και είστε έτοιμοι.

Ελευθερία

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ηρθα για να καταθέσω την ταπεινή μου γνώμη, μα ύστερα από το σχόλιο της Ελευθερίας (κοίτα περίεργο πράγμα δε συνηθίζω να διαβάζω άλλα σχόλια και δε γνωρίζω το λόγο που το έκανα σήμερα), σκέφτομαι πως οι 42 ημέρες στη μονάδα προώρων του "Μητέρα" στο 4ο και προτελευταίο παιδί μας, ήταν τίποτε μπρος στον αγώνα που με δύναμη περισσή και αλύγιστο κουράγιο βιώνει η καλή μας φίλη.
Ελευθερία, ταπεινά ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ και εύχομαι για σένα και την οικογένειά σου ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

 
GreekBloggers.com