Μαριάννα Σ. ή τα ποτήρια στο πάτωμα...

Το ποτήρι κολλάει στα χείλη. Το βλέμμα γίνεται δυνατό και μπορεί να σκοτώσει τους παρείσακτους. Φεύγει μια βρισιά μέσα από το στόμα μου. Ούτε που κατάλαβα πως. Κάτι ακούγεται. Σπασμένα γυαλιά. Ποτήρια είναι. Ανάβω τσιγάρο και κοιτάζω τα μάτια σου. Σήμερα μπορείς. Σήμερα δεν θα σου πω τίποτα. Κάτι ακούγεται. Σαν μουσική μου φαίνεται. Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήξερα. Εσύ το είπες. Δεν είναι μακρύς ο δρόμος και θα τον κάνω. Δε γαμιέται…Τι έχω να χάσω. Εκτός από μερικά βράδια αγρύπνιας τίποτα σημαντικό. Η καρέκλα στο πάτωμα. Το μπουφάν μου κι αυτό βρωμίζεται. Πολύ βρώμα εδώ μέσα ρε παιδάκι μου. Πάμε έξω; Δεν γουστάρω τον κόσμο. Θα σου το πω να το ξέρεις κι εσύ να δω πως θα με παίξεις. Αν είχα μαχαίρι να είσαι σίγουρη θα το είχα πετάξει έξω και θα είχα θερίσει δυο τρεις κώλους. Αλλά ατυχία, το ξέχασα. Έλα να καπνίσουμε. Δεν πιστεύω να φοβάσαι. Πάμε βόλτα στην Αλεξάνδρας; Να την κάνουμε δυο φορές, πάνω κάτω. Κάτι θα δούμε και θα μας αρέσει. Που θα πάει. Μια ζωή ρε παιδάκι μου. Μια ζωή ξεφτίλα και βρωμισμένα ουίσκια. Άσε σε μένα το μυαλό σου. Τα προσέχω κάτι τέτοια. Πάμε πάνω; Έχω ένα μικρό δωμάτιο. Αχούρι το λένε οι φίλοι μου και αρνούνται να πλησιάσουν. Πάμε; Οι δυο μας. Πάμε. Και τι θα καταλάβεις να σου πω για αγάπες; Πάμε; Δεν θα μιλάω. Πάμε.