Δείξε μου το δρόμο. Μη με αφήσεις μόνο τώρα. Δεν το αντέχω το τώρα. Μίλα μου και δείξε μου το δρόμο. Θυμάμαι ένα λευκό φως που έπεφτε πάνω σου. Ήταν βράδυ. Κυριακή. Ξημέρωνε. Θα σταματούσαμε για σάντ
ουιτς και κοκα κολα αλλά δεν πήγαμε. Θα μιλούσαμε αλλά δεν μιλήσαμε. Θα με αγαπούσες αλλά δεν με αγάπησες. Ακούω τη μουσική μας. Τη δική μας. Αυτή που έβγαλαν τα κορμιά μας με την πρώτη αγκαλιά. Δεν είναι λυπητερή μουσική. Χαρούμενη είναι. Ακούω τη μουσική που έβγαλαν τα κορμιά μας. Κάτι σαν γουργουρητό γάτας. Σου αρέσουν οι γάτες. Θα σου χαρίσω μια να με θυμάσαι. Κάπνισε μαζί μου. Δεν έχω τι άλλο να κάνω και καπνίζω συνέχεια και πίνω ποτά και καπνίζω και με βρίζουν οι φίλοι που σε ερωτεύτηκα και μου λείπει το φως το λευκό που σε φώτιζε εκείνη την Κυριακή και δεν μου αρέσει η γεύση της μέρας και θέλω να περάσουν οι μέρες και τα χρόνια και να σμίξουμε ξανά. Και να σε πάρω πάλι αγκαλιά και να μη φοβάμαι και να σε νοιώθω πάλι κολλημένη πάνω μου και να μην τρέμω και να σου μιλάω και η ανάσα σου να είναι άγρια και πνιχτή μέσα στο αυτί μου την ώρα που με φιλάς και να μένω ξύπνιος για να συντροφεύω τον ύπνο σου και να μην περνάει από το μυαλό μου ότι θα φύγω και αλήθεια δεν θα φύγω. Θα μείνω για πάντα. Για πάντα καθισμένος στο παγκάκι που καθίσαμε με τα υπέροχα πόδια του φεγγαριού που έσμιγαν σαν φρύδια πάνω από το κεφάλι σου και θα σου πω ξανά για τη ζωή που απέφυγα μόνο και μόνο για να είμαι πλάι σου και θα σου πω για τα μικρά αστεράκια που θέλω να κλέψω μόνο για να τα βάλω στα μάτια σου και να ξαναγυαλίσουν όπως τότε και να σου φιλήσω το λαιμό και να ανατριχιάσεις και να μου χαμογελάσεις και να σου χαμογελάσω και να σε σφίξω και να μου πεις φτάνει αλλά ποτέ δεν θα είναι αρκετή μια τέτοια αγκαλιά και να ξημερώσει και να δούμε τον ήλιο και να φάμε τυρόπιτες με κοκα κολα και να σου πω πόσο σε θέλω και να μου πεις για ένα όνειρο που ζεις και να σου πω κι εγώ για το δικό μου και πάλι να με πάρεις αγκαλιά και να μου ψυθηρίσεις στο αυτί πολύ σιγά μη μας ακούσει ο ήλιος ότι με έχεις αγαπήσει λίγο και θα μου δώσεις ένα φιλί στα μάτια που μάλλον κλαίνε και θα σου πω δεν έχω ξανακλάψει και θα με πιστέψεις και θα με φιλήσεις και δεν θα πιω την κοκα κολα μου και θα φύγουμε και θα μείνουμε για λίγο μαζί και θα ακουστεί ο ήχος που θα μας διαλύσει ξανά και πάλι δεν θα ξέρω τι να πω ούτε τι να κάνω, θα είμαι μόνος κι εσύ μόνη και θα φοβάσαι και θα σου λέω μη φοβάσαι έχεις εμένα αλλά θα ξέρεις ότι δεν με έχεις, δεν με είχες ποτέ γιατί δεν υπήρχα. Δεν θα μπορούσα να υπάρχω. Ούτε δίπλα σου, ούτε πουθενά. Είναι όνειρο. Ένα μόνο όνειρο που το χάλασε ένας σπαστικός ήχος που μισώ. Δεν με είχες ποτέ. Δεν θα μπορούσες να με έχεις. Εγώ έχω πεθάνει πολύ πριν σε γνωρίσω. Είμαι νεκρός πριν σε βρω. Δεν σε πρόλαβα. Δεν ήξερα ότι θα έρθεις και πήγα και πέθανα. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Δεν μπορείς να με έχεις. Είμαι νεκρός. Δεν μπορείς. Δεν ήξερα ότι θα έρθεις. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Μην κλαίς. Συγνώμη. Δεν ήξερα και πέθανα. Αν το ήξερα θα άντεχα λίγο παραπάνω. Για λίγο, μόνο για να σε δω. Κι είναι όνειρο. Το χάλασε ο ήχος. Δεν μπορείς να με έχεις. Είναι όνειρο. Δεν μπορείς. Συγνώμη…..
7 σχόλια:
Διάβασα τις τελευταίες σου 2 αναρτήσεις.
Διακρίνω ειρωνεία, κυνισμό και ισοπέδωση της κοινωνίας μας.
Καλά κάνεις και πολύ μου αρέσει. Ισοπέδωση και κατεδλαφιση χρειάζεται.
Αν σε ερμήνευσα σωστά βέβαια...
Διονύση είσαι μεγάλος μαέστρος...
αν έχεις εκδώσει και θες να μου πεις,θα ήθελα να έχω κείμενά σου.
Μου θυμιζε μια φραση "Εμαθα να ζω χωρις εσενα"
και στιχους απο ένα ποιημα..
"Πες της το μ' ενα γιουκαλιλι
φωναζει καποιος φωνογραφος
πες μου τι να της πω Χριστε μου
τωρα συνηθισα μοναχος..."
μμμ μάλιστα, εδώ είμαστε πάλι λοιπόν. Εγώ για να σου πω την καθαρή μου αλήθεια ξεγελάστηκα. κάτι στις αρχικές αρνήσεις όσων θα μπορούσαν φυσικά να συμβαίνουν, μ’ έκανε να νιώσω ένα αίσθημα παράξενο. αυτά όμως συμβαίνουν και στην αληθινή ζωή, συνέχισα να ξεγελιέμαι, να αφήνομαι στα ακραία όμορφα αισθήματα, έτσι όπως εκφράζονταν από ένα καλοδουλεμένο ή πολύ εμπνευσμένο κείμενο… στη συνέχεια αισθάνθηκα κι άλλα παράξενα, αλλά κι αυτά συμβαίνουν… σ’ ένα μικρό πεζογραφικό κείμενο, πλήρες μύθου κι ανθρώπινων γεγονότων… το φινάλε σου με βρήκε σ’ ένα όμορφο σύννεφο, να ‘χω ξαπλώσει και να βλέπω τον ήλιο, όπως τον βλέπουμε από δω χαμηλά… και ξαφνικά ένιωσα πως πέφτω απότομα στη γη… πάλι στα μαλακά, γιατί είχες την αβρότητα να μη σκίσεις την οθόνη προβολής ας πούμε, παρά να την αφήσεις να συνεχίζει να παίζει μια σειρά από εικόνες της ιστορίας, με τις μουσικές / τους πρωτότυπους ήχους που μας χάρισες..
…ούτε εμένα μ’ αρέσουν τα κλασικά χάπιέντ, κι αν με διαβάσεις, θα δεις πως στις περισσότερες ιστορίες μου, χρησιμοποιώ μέτζο καταλήξεις, κορυφώσεις που δεν τελειώνουν την ιστορία ε, και καμιά φορά, ένα τέλος που υπονοείται βασικά ευχάριστο, μη στέλνω κι όλους / ες τους αναγνώστες / στριες στο συρτάρι με τα ταβόρ…
γενικό συμπέρασμα: πολύ καλό ως άψογο…
λάθη: ένα κόμμα που δεν υπήρξε, ένα ορθογραφικό, ένας παραπανίσιος τόνος σε μονοσύλλαβη λέξη που δεν τονίζεται πια… μόνον αυτά!!!
πρότασή μου: όταν νιώσεις έτοιμος, σπάσε την κλασική φόρμα / τρόπο γραφής ενός πεζού [όχι ποίηση ή έμμετρο] κάνε ό,τι φωτιστείς, έχουμε ανάγκη κι από νέες προτάσεις, κι αν ένα κείμενο δε πάει και τόσο καλά, δε τρέχει και τίποτε, δε γράφουμε και για τον ΑΣΕΠ, την επόμενη φορά, θα ‘ναι καλύτερα τα αποτελέσματα, δεν ξέρω την ηλικία σου μολονότι θα ‘θελα, μάθε να πετάς κιόλας, όχι πολλά, μόνο αυτά που δε σ’ αντιπροσωπεύουν, μη διορθώνεις πολύ, γιατί υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος για ένα κείμενο να φαίνεται πως έχει περάσει από μοντάζ…
εν αρχή αυτά…
επειδή ήμουν τυχερός να ‘χω ένα μυστήριο πρόβλημα με τα μάτια, να με καλείς να σε διαβάζω μέσω σχολίων, όποτε το νιώθεις, εγώ από σήμερα, περνώ και την ανεστιάδα στα λινκς μου, κι ας είναι στην αρχή της…
γράφε γράφε γράφε…
την πιο όμορφη καλημέρα μου…
.
χμμμ, ανεστιάδα είπα; γράψε μία λάθος….
Φαίδρα φις δεν εχω εκδοσει κάτι, αλλά δώσε μου το mail σου να σου στείλω αν θες κάποια κείμενα που ανεβηνα στο θέατρο.
Γαμώτο. Κλείσε. Κλείσε σου λέω. Τον υπολογιστή, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Κλείσ` τα όλα. Δε θέλω να ακούω τίποτα. Θέλω να μείνω μόνη στην ησυχία μου. Άσε με. Τι καταλαβαίνεις τώρα? Νομίζεις πως κάτι έκανες. Χάλασες την προσωπική μου γαλήνη. Και? Τι κατάλαβες? Θα τα ξεχάσω όλα, θα δεις. Λες και δεν έγινε τίποτα. Από κει που μια ιστορία δημιουργεί σε σένα αναμνήσεις εγώ θα τις ξεχάσω. Ακόμα και αυτές που έγιναν πραγματικότητα. Αχ! Και θα είμαι τόσο χαρούμενη. Που δε σε γνώρισα, δε σ` αγάπησα, δε σε θυμάμαι. Δεν πονάω. Γιατί να πονάω? Η ζωή μου είναι μια χαρά. Μια χαρά. Όλα φυσιολογικά και ισορροπημένα. Εδώ και τόοοσο καιρό. Γιατί να πονάω? Αφού απ` ότι θυμάμαι όλα καλά μου πηγαίνουν. Ε? έτσι δεν είναι? Μίλα και συ. Ουπς, sorry, ξέχασα. Εσύ δεν υπάρχεις. Ή δεν γεννήθηκες ή πέθανες. Εγώ πάντως δε σε γνώρισα. Δε σε θυμάμαι. Ούτε η φάτσα σου μου λέει τίποτα. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα … σε ποιόν μιλάω? Ξέχασα. Σε ποιόν ήθελα να πω για την υπέροχη ζωή μου ε? Α!!! Στον εαυτό μου. Ναι. Σε αυτόν το λέω, για να μην το ξεχνάει, ότι ζει καλά και όλα είναι ισορροπημένα. Υπό έλεγχο. Σωστά! Μα τώρα πια.. ξέχασα και τι άλλο ήθελα να πω. Δε θυμάμαι. Τι ήθελα?
Δημοσίευση σχολίου