Κουράστηκε το σώμα, στο χρόνο να γερνά,
και η ψυχή το άφησε, στα πέρατα πετά.
Μα μόνη στο ορίζοντα, ακούστηκε αχός,
ανθρώπινος κι ασίγαστος, της θλίψης ο χορός
Ζωή με μέτρο και σκοπό είναι του χρόνου σκλάβος
Κι όποιος την έζησε θαρρώ, έχασε κατα κράτος
Μα εγώ το χρόνο λησμονώ, δεν έχω μνήμη για οδηγό
Τώρα το θάνατο ζητώ, για να τού πω ευχαριστώ.
Τριαντάφυλλα τα όνειρα κι ακάνθινος ο νους,
μα πάθη τον οδήγησαν σε δρόμους αγαστούς.
Χαρίστηκε στη λογική, τη μνήμη τώρα σβήνει
στην τρέλα παραδίνεται κι αφήνεται στη δίνη.
Ζωή με μέτρο και σκοπό είναι του χρόνου σκλάβος
Κι όποιος την έζησε θαρρώ, έχασε κατα κράτος
Μα εγώ το χρόνο λησμονώ, δεν έχω μνήμη για οδηγό
Τώρα το θάνατο ζητώ, για να τού πω ευχαριστώ.
Σύντομα με μουσική επένδυση...
1 σχόλιο:
ta triantafulla an den htan duskolo na t aggi3eis,na ta koyeis,na ta muriseis,na niwseis th drosia tous den 8a htan toso omorfa..den 8 a3izan kan thn omorfia..san paromoiwsh me th zwh.....filia..:-)
Δημοσίευση σχολίου