Ένα τραγούδι για την Α.

Πάνω μου! Έλα πάνω μου! Μη μιλάς, μη μιλάς…Δεν μπορώ να σε ακούω. Μη με κοιτάς! Σ’αγαπάω, μη με κοιτάς. Στη γειτονιά μου ζούσε ένα κοριτσάκι. Τραγουδούσε. Τραγουδούσε συνέχεια. Η μάνα του το χτύπησε στο πρόσωπο με ένα καλώδιο, για να σταματήσει. Έπεσε κάτω, έκλαψε. Έκλαψε τόσο που για την υπόλοιπη ζωή του δεν είχε πια δάκρυα. Πέθανε. Κοίτα με! Στα μάτια. Θέλω να με κοιτάς. Θέλω να με αγγίζεις. Θέλω να μου μιλάς. Μίλα μου. Το κοριτσάκι δεν μιλούσε. Έκλαιγε. Μίλα μου. Φίλα με. Φοβάσαι…το βλέπω, φοβάσαι. Σε θέλω εδώ, δίπλα μου, στο πλευρό μου. Να με αγγίζει η ανάσα σου και το κορμί σου και η σκέψη σου κα τα μάτια σου μόνο εμένα να βλέπουν και να με λατρεύουν. Να με λατρεύουν μέχρι το τέλος. Θέλω να με φιλάς και να νοιώθεις, να πνίγεσαι από έρωτα και να μου χαμογελάς και να μου λες αστεία και να γελάω και μου λες αστεία και να μη γελάω και να μου θυμώνεις που δεν γελάω με τα αστεία σου κι εγώ να γελάω με την αστεία σου φάτσα. Είσαι όμορφη. Όμορφη. Και να σε παίρνω από το χέρι και να κατηφορίζουμε την Αρεοπαγίτου και να κρύβεσαι μέσα στο παλτό μου όταν κρυώνεις και να σου λέω μη φοβάσαι, είμαστε δύο. Δύο. Και να σε φιλάω στα χείλη και να σου λέω για ταξίδια που θα πάμε και τελικά δεν θα πηγαίνουμε αλλά θα τα έχουμε κάνει μαζί, σκεπασμένοι με μια κουβέρτα μωβ με λουλουδάκια. Και τα δάχτυλά μας να τσακώνονται κάτω από την κουβέρτα και να γυρίζω, να σε κοιτάω και να βλέπω τα μάτια σου. Να σου λέω πως δεν έχω δει πιο όμορφα κι ας έχω δει. Και να σε φιλάω και να σε σκεπάζω όταν ψήνεσαι στον πυρετό και να σε περιμένω στη σκάλα όταν αργείς στη δουλειά και να σε ρωτάω πως πέρασες και να μου κάνεις παράπονα και να γελάς, να γελάς και να μου λες να πάμε βόλτα και να πηγαίνουμε και να σε βλέπω και να λέω μην τελειώσει και να ξαναρχίζω το παραμύθι από την αρχή για να κρατήσει λίγο παραπάνω και να σε ρωτάω και να σε ξαναρωτάω, να σε ρωτάω συνέχεια αν μ’αγαπάς κι όταν φοβάμαι μη σε χάσω να μου λες δεν θα χαθείς κι όταν φοβάσαι μη με χάσεις να σου λέω δεν θα χαθώ και να πίνουμε μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας και να μου χαμογελάς και να σου χαμογελάω και να σου λέω καλημέρα και να το εννοώ και να σου λέω για ένα σπυράκι που έβγαλες στη μύτη κι εσύ να θυμώνεις κι εγώ να γελάω και να βλέπουμε τα βράδια το Χιου Γραν να ερωτεύεται μόνο για μας. Για σένα και για μένα. Και να σου μιλάω, να σου λέω τι αγαπώ και τι μισώ και να μου λες για τι πεθαίνεις και να τρέχω να σου φέρω τις κάλτσες σου και να με φιλάς και να σε φιλάω και να είμαι σίγουρος ότι δεν θα τη δούμε την ταινία. Και να μην τη βλέπουμε. Να σε κοιτάζω και να σου λέω σε έχω ερωτευτεί και να σου κρύβω τις κάλτσες το πρωί για να μην πας στη δουλειά και φύγεις και να εύχομαι να πέθανε το αφεντικό σου η να γκρεμίστηκε το μαγαζί και να σου λέω μείνει λίγο ακόμη και το λίγο να γίνεται πολύ και το πολύ πάντα και το πάντα να μου φαίνεται σαν μια στιγμή. Μια στιγμή που θα περάσει και πάλι θα μείνω μόνος παρέα με τα κουτάκια της μπύρας και τα τσιγάρα μου. Μη φύγεις…Μείνε. Για πέντε λεπτά. Για ένα τσιγάρο…