Το κωμικό παιδί.

Το κωμικό παιδί που δέσατε με τα δεσμά του γέλιου έσπασε. Βγήκαν σκουλήκια και πεταλούδες από το δέρμα του. Τα μάτια του έγιναν διαμάντια και σας κοίταζε μέχρι και την τελευταία στιγμή. Γελάσατε το ξέρω, αλλά τώρα είναι αργά. Φοβόταν πως θα έφτανε η ώρα αυτή και πάντα κρυβόταν μόνο του σε ένα σκοτάδι. Έπρεπε να ήταν τυφλό για να μη δει τα γέλια σας. Αυτό δεν γελούσε. Φοβόταν. Το κωμικό παιδί δεν υπάρχει πια. Έπρεπε να φύγει και να γυρίσει οργισμένο. Καμιά μπαλάντα δεν θα το έκανε να κλάψει πια. Καμιά γυναίκα δεν θα το πονούσε πιο πολύ από’τι το ίδιο τον εαυτό του. Αγόρασε μια σοκολάτα και έκατσε δίπλα στο παγκάκι που καθόταν με κάποια. Δεν θυμάται με ποια. Το όνειρο δεν είναι πια για να το λες. Ήπιε μια γουλιά από το ποτό του και κάτι είπε. Δεν το άκουσε κανείς να μιλάει. Μόνο τα χείλη κουνήθηκαν, αλλά τα είχε πει όλα. Έτσι, στο τέλος. Όλα. Δεν είχε πια φωνή. Δεν θα γελούσατε πια με τα αστεία του. Δεν θα έκανε γκάφες για σας. Θα ήθελε να ζήσει και θα ζούσε. Όπως ήθελε. Ήταν μεθυσμένο. Πολύ μεθυσμένο. Έπινε όλο το βράδυ, μόνο του. Κάποια το κοίταζε να πίνει και το πλησίασε. Το κωμικό παιδί δεν τόλμησε να σηκώσει το βλέμμα του από το ποτήρι. Το κωμικό παιδί δεν είχε ανάγκη τίποτα περισσότερο από αυτό το ποτήρι. Πρόσθεσε λίγο τζιν στον καφέ του, όπως έκανε παλιά και τον ήπιε με τη μια. Δεν κοίταζε γύρω του. Ακόμα βρισκόταν μέσα σε μια δίνη που στροβιλιζόταν γύρω του. Δεν το άγγιζε όμως το κωμικό παιδί. Δεν είχε πια αστεία να πει. Δεν ήθελε. Άκουσε λίγη μουσική και μετά ξάπλωσε. Ωραία μέρα σκέφτηκα για να πεθάνει κανείς. Αλλά δεν πέθανε. Το άλλο πρωί, πλήθος κόσμου έξω από την πόρτα του περίμεναν για ένα του αστείο. Τσάμπα περίμεναν. Το κωμικό παιδί δεν είχε αστεία. Ήταν τύφλα στο μεθύσι και ξέρναγε στα πατώματα. Δεν το είχαν ξαναδεί έτσι. Δεν ήθελε να τον ξαναδούν έτσι.