Στην Α....

Μη γελαστείς και μου δώσεις σημασία. Δεν τη χρειάζομαι. Δεν την αντέχω. Ξέρεις είμαι μόνος…Δεν το ήξερες ε; Κι όμως…Περνάει ο καιρός αγαπούλα. Μη μου δίνεις σημασία. Δεν έχω πια να σου πω. Τι να σου πω; Κάποτε ζούσαμε. Μαζί. Τώρα δεν…μη μου δίνεις σημασία. Αγάπα με μόνο. Κοίτα με στα μάτια κι αγάπα με. Μου δίνεις λίγο καφέ; Θα φτιάξεις; Δεν δουλεύω σήμερα. Δεν θα πάω. Θα μείνω εδώ. Βρέχει…δεν βρέχει συχνά. Και βρήκε σήμερα τη μέρα. Δεν την αντέχω τη βροχή. Είσαι κλεισμένος στο καλοδιατηρημένο σου δωμάτιο, μια φυλακή που της λείπουν τα κάγκελα και βλέπεις τη βροχή. Πέφτει. Την κοιτάζεις κι ανάβεις τσιγάρα και πίνεις καφέδες κι άλλα τσιγάρα μέχρι που νυχτώνει και έρχεται το τηλεφώνημα που σου αλλάζει τη διάθεση. Και μιλάς και σκέφτεσαι και αναπολείς και κλείνεις τα μάτια και φτιάχνεις εικόνες κι ακούς τη βροχή και ο καφές κρυώνει στην κούπα και η στάχτη στο πάτωμα δίπλα στην κουβέρτα και μείνε στο ακουστικό για λίγο, για ένα λεπτό ακόμη, μην το κλείνεις…Μην το κλείνεις…Δεν θα σου πω ποτέ πόσο σε χρειάζομαι. Δεν θα στο πω γιατί ντρέπομαι. Ούτε κι εσύ θα μου το πεις. Κι ας το νοιώθεις κι ας θες κι ας σε πληγώνει η βροχή και η μοναξιά και οι μπαλάντες και τα δάκρυα και το άδειο δωμάτιο και η κουρτίνα σου που την έσκισε ο αέρας και η παρέα που δεν ήρθε και οι φίλοι που σε ξέχασαν και...και…και…Είναι δύσκολο όταν βρέχει. Δεν θα σε ψάξω σήμερα σε κανένα δρόμο. Δεν θα βγω να σε δω στην μπάρα να πίνεις ποτά ούτε θα γυρίζω σαν αδέσποτο μέσα στην Αθήνα. Σήμερα θα μείνω εδώ, κάτω αό την κουβέρτα μου τη μωβ, που σου άρεσε και θα σε ψάξω εδώ. Και θα ελοίζω πως σβήνοντας το τσιγάρο θα χτυπήσει η πόρτα και θα είσαι μούσκεμα και θα σου προσφέρω τα ρούχα μου και θα γελάσω που σου είναι μεγάλα και θα γελάσεις κι εσύ και θα με κοιτάξεις στα μάτια και κάτσουμε μαζί στον καναπέ, το δικό μου καναπέ και θα σου πω αν θες κάτι και θα μου πεις ότι θες εμένα κι εγώ θα ντραπώ και θα γυρίσω το βλέμμα στην κλειστή τηλεόραση και θα σου χαμογελάσω και θα σε πάρω αγκαλιά να μην κρυώνεις και θα σου φυσάω μέσα στο αυτί, που ξέρω ότι σε ενοχλεί και θα γελάω και θα θυμώνεις αι θα με χτυπάς στα ψέματα και θα σε χτυπάω στα ψέματα και θα μείνει για λίγο το βλέμμα σου επάνω μου, όταν εγώ θα κοιτάζω αλλού και θα σε κοιτάξω και θα μου πεις ότι μ’αγαπάς και θα σε φιλήσω και θα σε πάρω αγκαλιά και τα μάτια σου θα έχουν γίνει τεράστια και η κουβέρτα μου θα σέρνετε στο πάτωμα και θα σταματήσω να καπνίζω και θα σου κάνω αστεία και θα μου κάνεις αστεία και θα σε φιλάω και δεν θα σταματάω γιατί…γιατί…Δεν θα μπορώ να μιλησω. Δεν θα έχω να πω τίποτα. Τίποτα. Τι να πεις εξάλλου; Μη μιλάς θα σου πω και θα σε φιλάω. Μη μιλάς, δεν θέλω να ακούω. Δεν ακούω….