Το τέλος...

ΝΙΚΟΣ : Χαμογέλα…Χαμογέλα μου…δεν θέλω να ζω τώρα…δεν μπορώ να ζω τώρα. Χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Δεν ξέρω γιατί να ξυπνάω το πρωί, δεν ξέρω γιατί να βγαίνω στο δρόμο, γιατί να μιλάω με ανθρώπους, γιατί να γελάω με τα ηλίθια αστεία τους, γιατί να κοιμάμαι εκεί που κοιμηθήκαμε, να κάθομαι εκεί που καθόμασταν, να κοιτάζω ότι κοιτάζαμε. Δεν βρίσκω το λόγο να υπάρχω. Δεν υπάρχω αν εσύ δεν μου δίνεις κάποιο λόγο. Αν εσύ δεν με κρατάς από το χέρι χάνω το δρόμο μου. Χάνομαι. Βλέπω όλη την πόλη άδεια…και άδειασε γιατί δεν βρίσκεσαι εσύ εκεί. Στο παρκάκι που συναντηθήκαμε πρώτη φορά…

ΧΡΙΣΤΊΝΑ : Ναι…

ΝΙΚΟΣ : Ξύλωσαν το παγκάκι. Το παγκάκι μας. Και το κατάλαβα. Κι αυτοί το κατάλαβαν. Το έβλεπαν άδειο. Για καιρό άδειο, που εμένα μου φάνηκε χρόνια. Και δεν άντεξαν να το κοιτάζουν έτσι και το γκρέμησαν. Και δεν υπάρχει τίποτα πια εκεί από εμάς. Τίποτα. Σαν να μην περάσαμε ποτέ από εκεί.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ : Να με θυμάσαι…

ΝΙΚΟΣ : Τι;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ : Να με θυμάσαι…Όλη μου τη ζωή ήθελα κάποιον να με θυμάται. Αν σε ξεχάσουν όλοι είσαι νεκρός. Κι ας ζεις. Να με θυμάσαι…Κάθε μέρα στους δρόμους βλέπεις τόσους ανθρώπους…κάθε δευτερόλεπτο κι άλλος άνθρωπος. Πρόσωπα…Αλλά δεν υπάρχουν. Για σένα δεν υπάρχουν. Μετά από πέντε λεπτά είναι αδύνατον να θυμηθείς τα πρόσωπά τους. Δεν μπορείς. Δεν τα είδες ποτέ. Δεν υπάρχουν για σένα. Αυτό θέλω μόνο. Μην με αφήσεις να πεθάνω. Δεν θέλω να πεθάνω ποτέ. Θέλω να ζω μαζί σου. Πάντα! Όσο ζεις. Να με θυμάσαι. Να με παίρνεις μαζί σου. Μη με αφήσεις να πεθάνω. Είναι σκοτεινό πράγμα ο θάνατος. Βάλε με σαν μενταγιόν στην καρδιά σου και μη με αφήσεις. Ζήσε. Κι όσο ζεις εσύ, θα ζω κι εγώ. Βήμα βήμα, πλάι θα είμαστε. Θα σε ακολουθώ και θα σου φυσάω μέσα στο αυτί που σε ενοχλεί. Θα σε πειράζω για να σου δείχνω ότι δεν έφυγα ποτέ. Ότι είμαι εκεί, δίπλα σου, στον ίδιο δρόμο που περπατάς, με τους ίδιους ανθρώπους που μιλάς, με…Θα είμαι εκεί. Μαζί σου. Μη με ξεχάσεις. Δεν θέλω να πεθάνω. Φοβάμαι. Φοβάμαι…Κρυώνω…Σκέπασέ με…Κρυώνω…Είναι σαν να πεθαίνω για δεύτερη φορά. Πονάει το κορμί μου και θέλω να κλάψω αλλά δεν έχω άλλα δάκρυα. Σ’αγαπάω…Συγνώμη που σε άφησα μόνο, συγνώμη…Συγνώμη. Σ’αγαπάω… Κράτα με σφιχτά. Μη με αφήνεις, συγνώμη…Μη με αφήνεις, σε παρακαλώ. Μη με αφήνεις να πεθάνω…Σε χρειάζομαι. Χρειάζομαι τα χείλη σου, τα μάτια σου, τη φωνή σου, τη γλώσσα σου, τα νύχια σου, την καρδιά σου. Χρειάζομαι την καρδιά σου, μην με αφήνεις να πεθάνω. Φίλα με, φίλα όσο αντέχεις, φίλα με. Θέλω να ακουμπήσω στο στήθος σου, φίλα με. Κράτα με και φίλα με. Είναι ψηλά, μην με αφήσεις να πέσω. Φοβάμαι. Χωρίς εσένα, φοβάμαι. Φοβάμαι τη μοναξιά. Φοβάμαι την μοναξιά. Αγκάλιασέ με φίλα με. Κοίτα με στα μάτια. Ψυθίρησέ μου ότι με αγαπάς. Ψυθίρισέ το μου μην το ακούσει κανείς. Μόνο εσύ κι εγώ να το ξέρουμε. Μυστικό. Να με θυμάσαι ε; Μη λυπάσαι χαζέ. Μη λυπάσαι για μένα. Είμαι χαρούμενη. Απλά φοβάμαι λίγο. Σκούπισε τα μάτια σου, δεν κάνει να κλαίμε τώρα. Χαμογέλα. Κοίτα ψηλά στον ουράνό, θα δεις ένα αστέρι. Κάθε φορά που θα αισθάνεσαι μόνος, κοίτα το. Μίλησέ του και να είσαι σίγουρος ότι θα σου χαμογελάσει. Αγκάλιασέ με. Σφιχτά. Φίλα με…Σ’αγαπάω….