Η ασθένεια πια με είχε καταβάλλει.
Σχηματισμένη η καμπούρα, με ζόρι να σέρνω το καχεκτικό κορμί.
Και όλο και έσκυβα για να συλλέξω σκουπίδια,
που βρίσκονταν ψηλότερα μου.
Και ένιωθα την ηδονή τους πάνω απο το κεφάλι μου.
Ανάσες ευχαρίστησης που πρόδιδαν τον οργασμό τους.
Σήκωνα πολλές φορές το ανάστημα μα έβλεπα σκοτάδι.
Περήφανος εσυ κατέληξες καμπούρης...
Μα προσποιόμουν..
Γιατί είχαν τα αυτιά στα πόδια.
Κυριακή 11 Μαΐου 2008
Αυτοθέλητα Κουασιμόδος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ψηλότερα από το πιο κάτω, προσποίηση άμυνας για την καλύτερη επίθεση. Εσύ, οι άλλοι, το εγώ...
Πόδια ασταθή τρέχουν, αυτιά παραπλανημένα, βουλωμένα με κερί..
ΥΓ: Πως θα γίνει να διαβάζω περισσότερα τέτοια κείμενα από σένα;
Αποδέχτηκα την πρόσκληση για αυτό το blog αφού οι συμμετέχοντες φαίνονται πραγματικά καλλιεργημένοι.
Δεν έχω την παιδεία τους, ούτε τη γνώση τους σε θέματα σουρεαλισμού αλλά που και που θα δίνω στίγμα.
Με κατάλαβες σε μεγάλο βαθμό.
Δημοσίευση σχολίου